Eğer idare-i millet ve asayiş-i memleketin hakikî esaslarını bilmeyen bir cahil hamiyetfüruş dese: “Senin risalelerin, asayişi bozanlara ve idareyi karıştıranlara bir medar olabilir cihetiyle ve sen dahi ihtiyatsızlık edip idare-i hâzıraya itiraz etsen, risalelerin kuvvetiyle bir gaile açmak ihtimaliyle sana ilişiyoruz.”
Elcevap: Risale-i Nur’dan ders alan, elbette çok masumların kanını ve hukukunu zayi eden fitnelere girmez ve bilhassa tecrübeleriyle, mükerreren akim ve zararlı kalan fitnelere hiçbir cihetle yanaşmaz. Ve bu on senedeki on fitnelere, Risale-i Nur’un şakirdlerinin ondan birisi, belki asla hiçbirisi karışmadığı gösterir ki, risaleler bu fitnelere zıt ve asayişi temine medardırlar. Acaba, idarece ve asayişi muhafazaca, bin imanlı adam mı, yoksa on dinsiz serseri mi daha kolaydır? Evet, iman, güzel seciyeler vermekle hem merhamet hissini, hem zarar vermekten sakınmak meylini verir.
Amma benim ihtiyatsızlığım ise, bu on üç senedir imkân dairesinde ne kadar elimden gelmişse, hükûmetin nazar-ı dikkatini celb etmemek ve onunla uğraşmamak ve işlerine karışmamak için, Isparta vilâyetine malûm olan harika bir surette, münzeviyâne ve merdümgirizâne ve müşfikkârâne ve siyasetten müçtenibâne yaşadığımı bu memleket bilir.
Ey beni bu belâya sevk eden insafsızlar!
Anlaşılıyor ki, asayiş aleyhinde hareket etmediğimden, benden kızdınız, hiddet ettiniz; asayişe düşmanlık damarıyla beni tevkif ettirdiniz. Evet, asayişi bozmak ve idareyi karıştırmak isteyenler, benim hakkımda hükûmeti iğfal ederek, adliyeyi lüzumsuz işgal edip beni tevkif ettirenlerdir. Onların hakkında, değil yalnız biz, belki memleket namına başta müddeiumumî olarak, heyet-i hâkimeye dâvâ etmelidir.
B. S. N. Tarihçe-i Hayatı, Eskişehir Hayatı, s. 248
LÛGATÇE:
akim: Neticesiz.
gaile: Sıkıntılı iş, olay.
hamiyetfüruş: Hamiyet taslayan, millete hizmet ediyorum havasında olan.
idare-i hâzıra: Şimdiki idare.
iğfal: Aldatma.
merdümgirizâne: İnsanlardan kaçarcasına, çekinircesine.
müçtenibâne: İçtinab eder, sakınır bir şekilde.
müddeiumumî: Savcı.
tevkif: Tutuklama.
***
Risale-i Nur’dan Cezaevi Mektupları
Zat-ı Ahmediye Aleyhissalâtü Vesselâm, bu kâinatın bir güneşidir
(Dünden devam)
Yedinci İşaret
İşte bu tevhid-i hakikîyi bütün merâtibiyle en mükemmel bir surette ders veren, ispat eden, ilân eden Muhammed Aleyhissalâtü Vesselâmın risaleti, elbette o tevhidin kat’iyeti derecesinde sabit olmak lâzım gelir. Çünkü, madem daire-i vücudun en büyük hakikati olan tevhidi bütün hakaikıyla o zat ders veriyor; elbette tevhidi ispat eden bütün bürhanlar, dolayısıyla, onun risaletini ve vazifesinin hakkaniyetini ve dâvâsının doğruluğunu dahi kat’î ispat eder denilebilir. Evet, böyle binler hakaik-ı âliyeyi cem eden ferdiyet ve vahdaniyeti hakkıyla keşfedip ders veren bir risalet, gayet kat’î bir surette o tevhid, o ferdiyetin muktezasıdır ve lâzımıdır. Onlar, onu her halde isterler.
İşte o vazifeyi tam tamına yerine getiren Zat-ı Ahmediye Aleyhissalâtü Vesselâmın şahsiyet-i maneviyesinin derece-i ehemmiyetine ve ulviyetine ve bu kâinatın bir güneşi olduğuna şehadet eden pek çok delillerden, sebeplerden üç tanesini numune olarak beyan ediyoruz:
Birincisi: Umum ümmet, umum asırlarda işledikleri umum hasenatın bir misli, “Es-sebebü ke’l-fâil” [Bir şeye sebep olan onu yapan gibidir] sırrınca, Zat-ı Ahmediye Aleyhissalâtü Vesselâmın sahife-i hasenatına geçtiği gibi; umum ümmet, her günde ettikleri salâvat duâsının kat’î makbuliyeti cihetiyle, o hadsiz duâların iktiza ettikleri makam ve mertebeyi düşünmekle, şahsiyet-i maneviye-i Muhammediye Aleyhissalâtü Vesselâmın bu kâinat içinde nasıl bir güneş olduğu anlaşılır.
(Devamı var)
Lem’alar, Otuzuncu Lem’a (Eskişehir Hapishanesi’nin Bir Meyvesi), Dördüncü Nükte, s. 623
LÛGATÇE:
hakaik-ı âliye: Yüksek hakikatler.
merâtib: Mertebeler.
risalet: Peygamberlik.
sahife-i hasenat: Pevap defteri.