Birinci Makamı: Onuncu Söz - Haşir Risalesi ve Zeyilleri...
İkinci Makamı: On Dokuzuncu Mektub - Mu’cizat-ı Ahmediye Risalesi ve Zeyilleri...
Üçüncü Makamı: Yirmi Beşinci Söz - Mu’cizat-ı Kur’âniye Risalesi ve Zeyilleri...
Hâtimesinde: Hizb-i Nûrî ile Risale-i Nur hakkında bir mektup vardır.
***
Bu acib asırda ehl-i iman, Risale-i Nur’a ve ehl-i fen ve mektep muallimleri Asâ-yı Mûsa’ya şiddetle muhtaç oldukları gibi; hafızlar ve hocalar dahi Zülfikar’a şiddetle muhtaçtırlar.
Evet, meselâ i’caz-ı Kur’ânî bahsindeki ekser âyetlerin medar-ı şüphe ve itiraz olmuş aynı yerlerde, i’cazın lem’aları ve Kur’ân’ın güzel nükteleri ispat edilmiş.
Zülfikar, s. 19
ZÜLFİKAR BÜYÜK BİR BAHÇE, TEKRAR İLE OKUNMALI
Bu mecmua büyük bir bahçedir. Her adam her meselesini, her meyvesini elde edemez. Ne kadar bilse kârdır. Baştaki kısımdan herkes ve nısf-ı âhirden ehl-i ilim tam istifade edebilir. Bütününü bilemedim diye vazgeçme, tekrar ile oku.
Zülfikar, s. 23
***
..beş tarzda ibadet sayılabilen kalemle Zülfikar-ı Mu’cizat mecmuasına hizmet edenler, tam bahtiyardırlar. Fakat yazıdan ziyade, sıhhatine dikkat etmek lâzım ve elzemdir.
Emirdağ Lâhikası, s. 198
***
..şahsımdan binler derece daha ziyade konuşan ve tesirli ders veren Risale-i Nur’un Zülfikar-ı Mu’cizat’ın bin nüshaları ve bin dille ve binler mektubatıyla şimdiye kadar çok rakipleri bulunan ve takip edilen ve mümâşâta tenezzül edemeyen Ahmed Nazif’in kalemiyle serbest ve mümanaat görmeden yazılmasına, değil yalnız kuşlar, belki melekler ve ruhanîlerden bir kısım, temessül edip bu harika muvaffakıyeti tebrik etseler, yine çok değil.
Emirdağ Lâhikası, s. 206
LÛGATÇE:
Hizb-i Nûrî: Bediüzzaman’ın ifadesiyle “Yirmi Dokuzuncu Lem’a-yı Arabîye ile Yedinci Şuâ’ın (Âyetü’l-Kübra) imtizacından çıkan” Arapça tefekkürî bir zikir, vird.
mümanaat: Mania, engel.
mümâşât: Maslahat için hoş geçinme, suyunca gitme.
nısf-ı âhir: Son yarı.
temessül etmek: Yansıyıp görünmek.
***
Risale-i Nur’dan Cezaevi Mektupları
Maddî musîbetleri küçük gördükçe küçülür
(Dünden devam)
İkinci Mesele: Maddî musîbetleri büyük gördükçe büyür, küçük gördükçe küçülür. Meselâ, gecelerde insanın gözüne bir hayal ilişir. Ona ehemmiyet verdikçe şişer, ehemmiyet verilmezse kaybolur. Hücum eden arılara iliştikçe fazla tehacüm göstermeleri, lâkayt kaldıkça dağılmaları gibi, maddî musîbetlere de büyük nazarıyla, ehemmiyetle baktıkça büyür. Merak vasıtasıyla o musîbet cesetten geçerek kalpde de kökleşir, bir manevî musîbeti dahi netice verir, ona istinad eder, devam eder. Ne vakit o merakı, kazaya rıza ve tevekkül vasıtasıyla izale etse, bir ağacın kökü kesilmesi gibi, maddî musîbet hafifleşe hafifleşe, kökü kesilmiş ağaç gibi kurur, gider. Bu hakikati ifade için bir vakit böyle demiştim:
Bırak ey bîçare feryadı belâdan, kıl tevekkül!
Zira feryad, belâ ender, hata ender belâdır bil.
Eğer belâ vereni buldunsa, safâ ender, atâ ender belâdır bil.
Eğer bulmazsan, bütün dünya cefa ender, fenâ ender belâdır bil.
Cihan dolu belâ başında varken, ne bağırırsın küçük bir belâdan? Gel, tevekkül kıl.
Tevekkül ile belâ yüzünde gül, tâ o da gülsün. O güldükçe küçülür, eder tebeddül.
Nasıl ki mübarezede müthiş bir hasma karşı gülmekle, adavet musâlahaya, husûmet şakaya döner, adavet küçülür mahvolur; tevekkül ile musîbete karşı çıkmak dahi öyledir.
Lem’alar, İkinci Lem’a, s. 26
LÛGATÇE:
adavet: Düşmanlık.
atâ ender: Lütuf içinde, bağış içinde.
belâ ender: Belâ, sıkıntı içinde.
hata ender: Hata içinde.
musâlaha: Barışma.
tebeddül: Başkalaşma, değişme.