İnsan, bakış açısındadır.

Maddî hastalıkların tedavisi nasıl bir takım bileşenlerle sağlanıyorsa, maneîi hastalıkların da iyileşmesi yine bir takım bileşenlerle sağlanacaktır. Hatta sosyal olaylar bile yine aynı yöntemle sağlıklı sonuçlara kavuşturulmaktadır. Yani bir kişinin başındaki bir sıkıntının def edilmesi, yine bir takım bileşenlere ihtiyaç duyar. Nitekim fiilî ve kavlî duâ da, bileşenlerin en güçlüsüdür.

Hayatın nasıllığı, insanın ona baktığı pencere ile alâkalıdır. Olayların insan üzerindeki etkisi, insanın o yaşananlara yüklediği anlamla doğrudan alâkalıdır. Onun için aynı olay bir insan üzerinde pek çok olumlu etkiler meydana getirirken, diğer birisinde olumsuz etkiler oluşturur. Bu durum kişinin o yaşananlara yüklediği anlama göre şekillenmektedir. Yaşananların insana verdiği tesir, o yaşananlara yüklediği anlamla belirir.

İnsan, almak istediğine yoğunlaşır. Dolayısıyla pozitif algısı aktif olan insanın negatif algısı pasiftir. Bundandır ki, insandaki pozitiflik arttıkça negatiflik azalır. Her şeydeki ve her yaşanandaki pozitif unsurlara yoğunlaşan insan, haliyle en güç ve zor pozisyonlarda bile o güç durumlardan olumlu-pozitif bir takım sonuçlar çıkarabilir.

Nitekim en güzel imkânlar içerisinde ve her türlü varlık sahibiyken o varlığı bir sıkıntı haline dönüştürebilenlerde de işte negatif algılama programı aktif olarak işlemektedir. Her şeyden şikâyetçi olan insanların içinde oldukları ruh hali, sahip olunanların hikmetlerini okuyamamanın bir sonucudur. Yani şükredilmeyen nimet, o şükürsüze nimetiyetini, varolmasının verdiği hazzı ve mutluluğu hissettirmeyecektir. Zaten kişi de buna lâyık değildir. Varlık içinde olup da ‘of, of…’lar çekenlerin derdi tasası, şükürsüzlük halidir. Kıymeti, değeri bilinmeyen nimet, o sahip olan için nimet değil, nikmettir.

Bu, bir anlamda aynaya bakmak gibidir. İnsan nasıl bir görüntü içerisinde aynaya bakarsa, elbette göreceği de odur. Müsaade etmediğimiz bir görüntü aynaya yansımaz. Yine müsaade etmediğimiz bir görüntü, yüzümüze yansımaz. Yüzümüzdeki bir küçük mimik bile bir beyin-kalp onayının sonucudur.

Bir gün Peygamber Efendimiz (asm) arkadaşlarıyla otururken, Ebu Leheb meclise giriyor ve Efendimize, ‘Ya Muhammed (asm), birçok yeri gezdim, senden daha çirkinine rastlamadım.’ diyor.

“Doğru söylüyorsun ya Ebu Leheb.”

“Her halde dünyanın en çirkini sensin.”

“Haklısın ya Ebu Leheb” diyor Efendimiz.

Biraz sonra Hz. Ali (ra) içeri giriyor ve o da, tevafuken aynı konuda, “Bu dünyada senden güzelini göremedim.”

“Doğrusun ya Ali (ra).”

“Sana baktıkça içime huzur doluyor.”

“Doğrusun ya Ali (ra)” diyerek, Efendimiz onu da tasdik edince meclisteki Sahabe: “Ya Resulullah, biraz önce Ebu Leheb geldi, “Ne kadar çirkinsin.” dedi. “Doğru söylüyorsun” dediniz; şimdi Ali (ra) geldi, “Ne kadar güzelsiniz.” dedi, ona da, “Doğrusun” dediniz. “Hikmeti nedir?” diye sorunca Efendimiz de şöyle dedi: “İnsan insanın aynasıdır. Kişi kendisi nasılsa, karşısındaki insanı da öyle görür.”

O zaman her karşılaştığımız insanın kurduğu cümle, kendi ruh halinin bir görüntüsüdür. Onun için hak etmediğimiz bir cümle karşısında üzülüp, ruh halimizi bozmak uygun bir tutum değildir. Bazen hatta bu cümlelerin dışarıdan bile gelmesi gerekmez, insanın iç konuşmaları sürekli negatif cümleler kurmakla meşgul olabiliyor. Bu durum devamlı olursa taşınabilecek bir ruh hali değildir.

Oysa, ‘Elhamdulillah!’, ‘Hasbunallah!’ insana iyi geliyor. İşte bunlara biz, ‘İyileştiren cümleler!’ diyoruz.

‘Elhamdulillah’ deyin, rahat edin.