Kendisi yaşadığı bir hatırayı anlattı. Bir semtte Risale-i Nur sohbeti yapıldıktan sonra oturumun Kur’ân-ı Kerim tilaveti ile hitama ermemesini yani programın taçlanmamasını yadırgamış ve ilgililere iletmiş. ‘Bu değerimizin hiç kaybolmaması lazım.’ diyor. Tabii ki haklı. 

Aynı okuyucumuz yine aynı mekânda başka bir ‘değer’ hatırası yaşamış.

Gazeteden yazılarını zevkle okuduğu bir yazarımız aynı sohbet oturumunda imiş. Ama o yazarın oradaki o kişi olduğunu bilmiyormuş. Tabii ders bitmiş, çaylar içilmiş. Derken, oturumdakilerden birisi, ‘Arkadaşlar sünnet olduğu üzere şöyle bir şöyle bir tanışıverelim.’  demiş ve tanışma başlamış.

Tanışma esnasında, kendisi Almanya’da yaşayan yazarımız Ömer Faruk Özaydın’ı o anda orada tanımış. ‘Eğer tanışma olmasaydı ben o oturumdan yazarımızla tanışmadan ayrılmış olacaktım.’ diyor ve ekliyor, ‘Yani sünnet olan ve vazgeçilmezlerimiz arasında bulunan ‘değer’lerimizden kesinlikle taviz vermemeliyiz. Her bir değer ciddi bir boşluğu dolduruyor. Onlar bizim olmazsa olmazlarımızdır.’

Sohbet aralarındaki tanışma, görüşme ve konuşma safhaları ciddiye alınmalıdır. Çünkü ilk kez böyle bir oturuma katılan kişinin burada oluşacak ilk gözlemleri onun belki de hayat boyu o ortamla ilgili bir kanaatini oluşturacaktır.

Hal, hatır, tanışma, görüşme, telefonlar alma, adres alma gibi samimi gelişen kucaklaşmalar ve musafahalar hakikaten çok güzel ve derin neticeler veriyor. İnsanlar sohbet ortamlarına gittiklerinde haliyle bir ‘Hoş geldiniz!’ bekliyorlar. Bir sıcaklık bekliyorlar. Bir muhabbet bekliyorlar. Bir tanışmak bekliyorlar. Sizin okuyacağınız hakikatten önce bu gelen misafirin bu kadar çok ‘bekliyorlar’ı varsa, o okunak hakikat bu ‘bekliyorlar’ın gölgesinde kalmamalıdır. O zaman önce bu beklentilerin karşılanması gerekecektir.

İnsanlar öncelikle okuduklarınızdan, konuştuklarınızdan ziyade o okuduklarınızdan hangilerini hayata kattığınıza bakıyorlar.

Yani önce lisan-ı hal konuşuyor. ‘Biz muhabbet fedaileriyiz.’ diyenin, ne kadar muhabbetin fedaisi olduğu haline, hareketine, sözüne, tavrına, tutumuna, ikramına, güleryüzüne, tatlı sözüne, fedakârlığına, hepsini de ne kadar samimi yaptığına yansıyacaktır.

‘Risale-i Nurlarla nasıl tanıştınız? Nur sohbetlerine gidip gelmeyi nasıl sevdiniz?’ diye nur talebesi kime sorsanız, size ilk anlatacağı şey, o gittiği ilk sohbet mekanındaki zihnine kazınmış olan olumlu hatıralar olacaktır.

Çağın kilit kelimesi olan ‘ilgi’ artık küçük büyük, bay bayan adeta ortalığı kasıp kavuruyor. Ne yapıp edip, bu ‘ilgi’yi, ‘ilgilenme’yi hayatımıza katmak durumundayız. Hele hele gençler, bu kadar dehşetli bir yangının içerisinde iken onlara gösterilecek küçücük bir ‘ilgi’ pek çok olumlu neticeler verebilecektir.

Yetmiş seksen yaşlarında ağabeyimiz, sohbet ortamlarında, ders aralarında şöyle yerinden kalkıp, sağdan başlayıp; çocuk, genç, yaşlı demeden bir güzel selamlaşma, tanışma, tokalaşma safhası yapıyor. Ve yeni gelenin hatırında bu ‘Hoş geldiniz!’ kalıyor. 

Allah aşkına, ilk kez gittiği bir yerde kendisine ‘Hoş geldiniz’ denilmeyen bir kişi bir daha oralara ayak basar mı? Siz olsanız bir daha böyle bir yere gider misiniz?’ Onun için ihlas sırrı, uhuvvet sırrının gelişmesine bağlanmış. 

Kardeşlik duygularımız gelişsin ki, hakikatlerin neşvüneması sağlanabilsin.

Siz ilgi gösterenlerden misiniz, yoksa ilgi bekleyenlerden misiniz?