Doğrusu Yeni Asya okulunun hangi temeller üzerinde insan yetiştirdiğini, hangi prensipleri vazgeçilmez yaparak yarınlara samimice, güçlü ve iradeli adımlar attığını bu toplantılarda görmek mümkündü. İftihar ettim.

Konuşan, konuşabilen, eleştirebilen, tartışabilen, ama aynı zamanda bütün bunları insafla, muhabbetle, samimiyet ve ihlâs düsturları içerisinde yapan bir anlayış elbette güçlü şekilde yarınlardaki yerini alacaktır.

Kişinin değil, şahs-ı manevinin hükmettiği müessesede, bu şahs-ı manevî de istişare ile işlemektedir. Kendi düşüncesini, kararını istişarenin düşüncesinin ve kararının önüne koyan anlayışların elbette böyle bir işleyen mekanizma ile birlikte yürüyebilmesi imkânı yoktur.

Kevser-i Kur’ânî havuzunda eneyi eritmek hele hele bu asırda çok da kolay olmamaktadır. Özellikle de çevrenizde pek çok kişiler, kurumlar sizi meşveret kararlarına karşı durmaya teşvik ederken, ‘üç beş kişi ile meşveret mi olur, bir kere kim ki onlar, Anadolu’dan gelen insanlar İstanbul’un şartlarını, durumlarını nasıl anlayacak’ gibi, içinde samimiyet, saygı, ihlâs olmayan, birlik ve beraberliği bozan odakların kullandığı cümlelerle meşveret ortamına teslim olabilmek elbette Risale-i Nur düsturlarına ciddî bir sadâkat gerektirecektir.

“O razı olsa ve kabul etse bütün dünya reddetse tesiri yok.” Her halde herkesin kolay hazmedeceği bir cümle değildir.

Damarlarımızla imtihan olduğumuz unutulmamalıdır. Damarlarımızı törpüleyecek tek mekanizmanın meşveret ortamları olduğu göz ardı edilmemelidir. Onun için bütün duygularımızla, bütün aklımızla şahs-ı manevî ne diyor onu dinlemeliyiz. Bizi kurtaracak olan sır oradadır.

Yeni Asya’nın hak ve hakikatten ayrılmadan, şeffaflığı bırakmadan, Kur’ân hakikatleri olan Risale-i Nurlarla yarınlara cesaretle adımlar attığını görmek bana heyecan verdi. Sayısına, tirajına, mekân ve imkânlarına bakmadan sırtını Kur’ân hakikatlerine dayayan böyle bir kahramanlar topluluğunun içinde olmak duygusu bana binler şükürler ettirdi. Rabbim nuranî zincirden ayırmasın.

**

Pazar günü katıldığımız TÜYAP Kitap Fuarı’nda, kıymetli İsmail Tezer, Demirhan Kadıoğlu ile birlikte mütevazi bir masayı paylaştık. Bir masa etrafında üç yazar adeta safları sıklaştırdık.

Okuyucularımızla sohbetler ettik. Yeni Asya’nın herkesin gelip gittiği bir yer olmadığı zaten malûm. Oraya gelenler hakikaten bilerek geliyorlar ve bir dâvâ şuuru ile isteyerek katılıyorlar. Fuarlar pek çok renkli görüşmelere de sahne oluyor. Bir küçük kitapla başlayan serüvenin Nurculuğa nasıl dönüştüğünün büyük hikâyeleri paylaşılıyor.

Tüyap genel anlamda Pazar günü çok kalabalıktı. Özellikle de katılımcıların ellerindeki farklı farklı yayınevlerinden kitap poşetleri ilginin nitelikli olduğunu gösteriyordu.

Ailece fuara gelen okuyucularla yaptığımız konuşmalarda dikkatimi çeken bir şey oldu ki, babalar çok meşgul. Babalar evde çocukları annelere teslim etmişler. Sabah çıkarken ve eve döndüklerinde çocuklarını uykuda oldukları için göremediklerini ifade eden babalar, hakikaten bu durumdan muzdaripler. 

Durum onu gösteriyor ki, annelerin yükü bir kat daha artmış. Bir de bu anne çalışıyorsa işte asıl problem o zaman baş gösteriyor.

Çocuklarımız için çırpınıyoruz diyen babalar, diğer taraftan çocuklarının çırpınışlarını izliyorlar. Buna mutlaka bir çözüm bulunmalı. 

Evet, çalışmak gerekiyor, ama nereye kadar ve ne kadar?

Kazandıklarımız, çocuklarımızın ihmaliyle ortaya çıkan yıkımları yapmaya yetecek mi?

Bir hesap yapmalı ve ona göre çalışmalı. Aile ile ‘altın saatler’i arttırmalı.