Mesih’in doğum gecesine, tam altı hafta önceden hazırlığa başlayan kültürel ve manevî tarafı daha ağır basan bir süreci, Kilisenin kabul etmediği “yılbaşı kutlamalarıyla“ sulandırmaya çalışanlara gösterilen tepkileri yıllardır hem beyanatlardan, hem makale ve vaazlardan anlıyorduk.

Dindarlıklarını sembollerle, figür ve ışıklandırmalarla müşahhasca ilân etmeye çalışanlara Papa’nın ikazı ilginç... Bu kadar masrafın yapılmamasını isterken, bu geleneğin Mesihîliğin ruhuna aykırı olduğunu anlatıyor. Belki de cemaatini zahiriperestlikten Hıristiyanlığın iç ve öz dünyasına davet ediyor. Hz. İsa’nın (as) doğduğu yeri şartlarıyla öne sürerken, dünyadaki fukaralığı da nazara veriyor.

Bu soğuk ve uzun gecelerde evlerin pencerelerinden, balkon ve girişlerinden ışığın sokağa taşması hoşumuza gitmiyor da değil. İkinci Avrupa dinsizlerinin “Kiliseyi -haşa- Allah´ı mağlûp ettik“ naralarına karşı ışıl ışıl karanlıkları boğan yerleşim merkezleri, bu “Kuzeyi“ sevimli hale sokuyor.

DOĞUDAN GELEN IŞIKLAR...

Bu mevsim, Güneşin sevenleriyle Kuzey Avrupa´da saklambaç oynadığı bir zamandır. Saat dokuz civarında “merhaba!“ derken karanlıklardan kalan soğuk sislerle uzun süre oynaşır. Kuzeylilere görünürken zeval vaktinde, herkese görünmeden hemencecik guruba yönelir. Saat dördü bulmadan, tekrar karanlıklar basar dört bir yanımızı... İşte bu manzaralarda her tarafın ışıl ışıl donatılması, bizim gibi şarklıların içine ayrı bir ferahlık verir.

Fakat burada bir başka ayrıntıyı da sizlerle paylaşmak zorundayım. Doğudan gelen ve çıplak gözlerle görünmeyen ışıkların varlığını Avrupalılar da kabul ediyorlar. Yalnızca ışıktan bahsetmiyorlar; sıcaklıktan, samimiyetten, şeffaflıktan ve sevgiden söz edenler de var... Kültürler arası savaş, Doğu-Batı çatışması, “Avrupa´nın İslâmlaşmasına Hayır!” ve daha nice düşmanlıklar üzerine inşaa edilmiş projelere rağmen, buradaki Hıristiyanlarla Müslümanların karşılıklı sevgi dolu münasebetlerine şahit olanlar; Doğudan gelen ışıklarla neyi anlatmaya çalıştığımızı daha iyi anlarlar.

İslâmî şeairin kabul ve hürmet gördüğü bir Avrupa’yı ne Straus’cu neoconlar ve ne de Popper´ci neoliberaller beklemiyorlardı. Arap İslâmlaşmasıyla efkâr-ı ammeyi korkutan Daniel´in de sesi soluğu duyulmuyor, bu günlerde. Artık kimsecikler buradaki cami veya Müslüman sayısı ile ilgilenmiyor. Hayatı paylaşanların şartlarını kolaylaştıracak ortak çizgi veya şeridi bulmaya koşanların güzel niyet ve gayretlerini gördükçe, bize yalnızca Elhamdülillah demek düşüyor.

Yaşanabilinir bir Avrupa’yı yeni şartlarıyla oluşturma yolunda hem idareciler, hem siyasetciler ve hem de Kilise üzerine düşeni yapmaya büyük çaba gösteriyor. St. Peters’deki büyük ayinde; israf ile mücadele konusunu işleyen Françesko, hayatın yeni şartlarını veya görsel yüzünü dünya katoliklerine anlatmaya çalışıyordu.

Güzel bir gelişmenin de Avrupalıların helâl-haram kavramını müsbet olarak gündemlerine almaları değil mi? Meselâ İsviçre´deki Hıristiyanlar, meşhur oruçlarına başlamadan önce kutladıkları Fasnacht etkinliklerinde geleneksel Wiener´li domuz sosisinden Müslüman çocuklar için vazgeçtiler. Bundan böyle ziyafet veya bayramın sosisini İsviçre´li bir firma “tavuktan” hazırlayacakmış… Buna benzer daha nice güzel ortak noktalar oluşuyor, Avrupa´da…

İnsanı sevmediği kadar semavi dinleri ve inançları da sevmeyenlerin çıkardıkları patırdı-gürültüye kulak verenler, ne Doğu’nun ve ne de Batı’nın güzelliklerini hissetmeyi veya görmeyi haketmiyorlar.

Yukarıda arz ettiğimiz üzere onbinlerce cami ve milyonlarca kiliseden sokağa yayılan ışıklarla Avrupa´nın 2018’den 2019´a geçerken daha aydın ve daha mutlu olduğunu söyleyebiliriz.