İşte Risale-i Nurlar böyle bir kalitenin mahsulüdür.
Risalelerin yazıldığı ilk yıllarda, Bediüzzaman’ın bir talebesi kendi kendine (mahalli sivesiyle) şöyle der:
“”Hocifendi bunları yazdırıp duru, acaba bunları kimler okur?” diye düşünürken:
“Keçeli ben bunları dünyaya okutturacağım” cevabını alır.
İşte böyle…
O yıllarda kimsesiz ve garip bir müceddid, sesini dünyaya duyurmak için ‘elit’ insanlar aramadı..
Onlara “Isparta kahramanları“ dedi.
Ve onları, evliyalara değişmedi.
Zübeyir Gündüzalp’i “Bine bedel” olarak kabul etti.
Çokluk ve fazla muvaffakiyet esas değildir.
Kemiyet önemlidir.
Bediüzzaman’ın bir vesile ile şöyle dediği ‘hatıralar’da anlatılır: “............ Zübeyir Ağabey taze taze nakletmişti: “Kardaşlarım, Abdülkadir-i Geylânî şimdi gelse, ‘Said, sen bu mesleğinden bir parça taviz versen, milyonlar insanlar senin kitaplarını okuyacak, fakat öyle yapmasan hem bunlardan mahrum kaldığın gibi, hapislerde zulümlerle, eziyetlerle cefa çekeceksin’ dese, ‘Hayır Üstadım, ben bu zulümlere, işkencelere razıyım, fakat mesleğimden en küçük bir taviz vermem’ diye ona söyleyeceğim.’” (Son Şahitler, 4. Cild, Mehmed Fırıncı’nın hatıraları, s. 344)
Bu açıdan bizler bazı afakî şeylerden dolayı keyfiyete meyil gösterebiliriz.
Bu haller bizi aldatır.
Oysa Cenâb-ı Hakk’ın rızası ihlâs ile kazanılır.
Fazla başarı ve muvaffakiyet ile değildir.
Bir zaman Risale-i Nur eserlerini yeni tanıyan bir arkadaşımız:
“Sizler bu şehirde kaç kişisiniz?” diye sordu.
Ben de, “Biz burada kuyumcular kadarız, kuyumcular toplansa bütün bakkalları satın alınabilir” demiştim.
Bazı Peygamberler gelmiş, onlara tabi ve iman etmeyenler olduğu halde, Peygamberliğin hadsiz ücretlerini almışlardır.
Hz. İsa’ya (as) iki elin parmakları kadar insan iman ettiği halde, büyük Peygamberlerden addedilmiştir.
Hiç ümitsizliğe kapılmamak,
Azmi hayatta düstur yapmaktır.
Küçük menfaatlar uğruna,
Şöhret uğruna,
Benlik uğruna,
Semeresiz meşakkatler uğruna verilen tavizler kemiyete zarar verir.
İhlâsı esas tutmaktır.
Kaliteyi elden bırakmamak gerekir.