Bu mührün çok hikmet ve sebepleri vardır. Risale-i Nur incelendiğinde bu anlaşılmaktadır. Dört büyük halifenin sonuncusu olan Hazret-i İmam-ı Ali’nin (r.a.) Üstad Bediüzzaman ve Risale-i Nur ile olan bağı ileri derecededir. Hazret-i Ali’nin (r.a.) üç kerâmet-i gaybiyesini gösteren risâleler bunun en açık delilidir. İlim şehrinin kapısı ve şah-ı evliya olan Hazret-i Ali Radıyallahu Anh hakkında Peygamberimiz (asm) “Her nebinin nesli kendindendir. Benim neslim Ali’nin (r.a.) neslidir.” ve “Ben kimin dostuysam, Ali de onun dostudur.”2 gibi mühim hadislerle Hazret-i Ali’nin (r.a.) yüksek derecesini göstermiştir.
“İmam-ı Ali (r.a.) Risale-i Nur ile çok meşguldür. Mecmuundan haber verdiği gibi kıymettar risalelerine de işaret derecesinde remzedip ima ediyor.”3 diyen Üstad Bediüzzaman Hazretleri, başta Kur’ân olarak İmam-ı Ali’nin (r.a.) ve büyük zatların Risale-i Nur’a verdiği ehemmiyeti ve alâkadarlığını şu şekilde açıklamaktadır: “Risale-i Nur’a verilen ehemmiyet dahi, zamanın ehemmiyetinden, hem bu asrın şeriat-ı Muhammediyeye (asm) ve şeair-i Ahmediyeye (asm) ettiği tahribatın dehşetinden, hem bu ahir zamanın fitnesinden eski zamandan beri bütün ümmet istiâze etmesi cihetinden, hem o fitnelerin savletinden mü’minlerin imanlarını kurtarması noktasından, Risale-i Nur öyle bir ehemmiyet kesbetmiş ki, Kur’an onu kuvvetli işaretle iltifat etmiş. (Bu hususta Birinci Şuâ Risalesi otuz üç âyetle bunu gösteriyor.) Ve Hazret-imam-ı Ali (r.a.) üç kerametle ona beşaret vermiş. (Hazret-i Ali’nin üç kerameti On Sekizinci Lem’a, Yirmi Sekizinci Lem’a ve Sekizinci Şuâ risaleleridir.) Ve Gavs-ı Azam (r.a.) kerametkârâne ondan haber verip tercümanını teşci etmiş. (Gavs-ı Azam olan Abdulkadir-i Geylânî Hazretlerinin kerâmeti ise Sekizinci Lem’a Risalesidir.)”4
Bu hakikatler ışığında, “Bende-i Şâh-ı Merdan Bediüzzaman” mührünün tasdik ve işaret ettiği birinci mana ve hakikat şudur: Zatında şahs-ı manevî-i âl-i beytin temessül ettiği ve veraset-i mutlaka cihetiyle tecellî eden hakikat-i Muhammediye (asm) sırr-ı azimi olan Hazret-i Ali (r.a.)5, Risale-i Nur Şakirtlerinin Peygamberden (a.s.m.) sonra en büyük üstadıdır.6 Evet, Üstad Bediüzzaman Hazretlerinin ifadesiyle; “Risale-i Nur dairesi, Hazret-i Ali ve Hasan ve Hüseyin’in (r.a.) ve Gavs-ı Azam’ın (k.s.) ihbarat-ı gaybiyeleriyle şakirtlerinin bu zamanda bir dairesidir.”7 ve “Risale-i Nur, âl-i beyt ve İmam-ı Ali’nin (r.a.) bir manevi hediyesi ve eseridir.”8 “Ve Hazret-i Hüseyin ve İmam-ı Ali Kerremallahu Veche’den aldığım ders, otuz seneden beri, hususan Cevşenü’l-Kebir’le daima onlara manevi irtibatımda, Risale-i Nur’dan bize gelen meşrebi almışım.”9
Üstad Bediüzzaman Hazretlerinin, “Bende-i Şâh-ı Merdan Bediüzzaman” mührünün bir manası da şudur: “Hazret-i Hasan’ın (ra) altı aylık hilafeti ile beraber Risale-i Nur’un Cevşenü’l-Kebir’den ve Celcelutiyeden aldığı bir kuvvet ve feyizle vazife-i hilâfetin en ehemmiyetlisi olan neşr-i hakaik-ı imaniye noktasında Hazret-i Hasan’ın (r.a.) kısacık müddetini uzun bir zamana çevirerek, tam beşinci halife nazarıyla bakabiliriz. Çünkü adalet-i hakikiye ile bu asırda insanları mesud edebilir bir istidatta bulunan, Risale-i Nur’dur. Ve onun şahs-ı manevisi, Hazret-i Hasan’ın (r.a.) bir muavini, bir mütemmimi (tamamlayıcısı), bir manevi veledi hükmündedir.”10
Üstad Bediüzzaman Hazretlerinin mührünün bir manasını da şu ifadeler anlatmaktadır: “Hazret-i Ali’nin (r.a.) Kaside-i Ercuze ve Celcelutiyesinde şiddetli alakadarlığını murat ettiği bir varis-i nebî ve mukavvi-i din ve hamil-i ism-i azam olan Risale-i Nur ve müellifi olduğu; hak ve hakikatte yanılmayan ve Kur’ân’ın hukukunu, emrolunduğu gibi tevilsiz muhafazaya çalışan Risale-i Nur’dur diye şek ve şüphesiz olarak Hazret-i Ali’nin (ra) muhatabı o olduğunu kat’î ispat eder.”11
Asrımız itibarıyla âhirzamanın içinde bulunmaktayız. Hem de, helâket ve felâketin en yoğun olduğu dönemi yaşamaktayız. Hâl böyle iken, Cenab-ı Hak sonsuz merhamet ve şefkatinin gereği olarak “ahirzamanın büyük fesadı zamanında, elbette en büyük bir müçtehid, hem en büyük bir müceddid, hem hâkim, hem mehdi, hem mürşid, hem kutb-u azam olarak bir zat-ı nurânîyi gönderecek ve o zat da ehl-i beyt-i Nebevîden olacaktır.”12 Yani, Peygamber Efendimizin (asm) hem maddi hem manevi soyundan olarak, ondan ders ve icazet alan ve ümmetinden suâl sormayarak, her suâle cevap veren ve başta Şâh-ı Merdan Hazret-i Ali (ra) olarak bütün Gavs ve kutupların takdir ve beşaretlerine mazhar, referansı çok kuvvetli, iman, hayat, şeriat vazifeleriyle “Büyük Mehdi” ünvanını da alan13 bu zat-ı nurânî Üstad Bediüzzaman’dan başkası değildir. Yüklendiği çok vazifeler ile meselâ “siyaset âleminde, diyanet âleminde, saltanat âleminde ve cihad âlemindeki çok dairelerde icraatlarıyla… Şeriat-ı Muhammediyeyi ve hakikat-ı Furkaniyeyi ve sünnet-i Ahmediyeyi (a.s.m.) ihya ile, ilan ile, icra ile”14 Risale-i Nur yoluyla bütün dünyaya göstermiştir.
Bu itibarla, Bende-i Şah-ı Merdan olan o zat-ı nurânînin, yani zamanın Bedisinin bendesi olmak bahtiyarlığını yakalamak, yani başta Efendimiz (asm) ve Hazret-i Ali (r.a.) olarak bütün nurani zatların ve manevi kahramanların iltifatına, himayetine, tesellisine ve alkışlarına mazhar olmak demek olan bu şeref, bir mü’min için en büyük bahtiyarlıktır.

Dipnotlar:
1- Mufassal Tarihçe-i Hayat 1.cilt s.265, 2-Lem’alar 47, 3-Sikke-i Tasdik-ı Gaybi 167, 4-a.g.e.196, 5- Lem’alar 50, 6-Emirdağ Lahikası 149, 7-a.g.e.130, 8-a.g.e.283, 9-a.g.e.361, 10-a.g.e.139, 11- Lem’alar 1072, 12-Mektubat 745, 13- Emirdağ Lahikası 458, 14-Şuâlar 923