Teyzelerimden biri üç oğul sahibi. İki oğlunu askere gönderirken dilinde hep şu duâ vardı:
“Allah’ım! İnşallah oğlum şehit olur.”
Şimdilerde bu duâyı henüz askerlik çağına ulaşmamış küçük oğlu için yapıyor. Biz de hayretle karşılıyoruz onun bu isteğini. Anlamıyoruz, anlamlandıramıyoruz. Nasıl olur da bir anne çocuğunun şehit olmasını isteyebilir? Ya duâsı kabul olsa… Teslim ve tevekkül ile hayatına devam edebilir mi? Dayanabilir mi ana yüreği? Kim bilir…
Annenin isteği neyse de… Kendi arzusuyla Allah yolunda ölmeyi dileyenlere ne demeli? İslâm tarihinin kaynakları şahadet amacıyla korkmadan ölüme yürüyen kahramanlarla doludur. Henüz on beş yaşındayken Uhud Savaşına katılmak üzere Peygamberimize (asm) ısrarla başvuran Semure ile Rafi’nin samimiyeti neydi? Ayaklarının ucuna basarak boylarını uzun gösteren, maharetlerini sergileyerek ok atmada ve güreş yapmada iyi olduklarını ispat eden bu iki küçük cesurun içtenliğine bugün hangimiz sahibiz?
Ne mutlu bize ki şehit olmanın yolu sadece savaş meydanlarında olmaktan geçmiyor. Suda boğularak ölen, karın hastalığından ölen, yangında ölen kimseler de şahadet mertebesine ulaşıyor. Hatta ailesi uğrunda öldürülen bile şehit oluyor.1
Kur’ân’da müjdelenen ve her defasında okumaktan zevk aldığım âyetler yine şehitler üzerine:
“Allah yolunda öldürülenleri ölü saymayın, bilâkis Rableri katında diridirler. Allah’ın bol nimetinden onlara verdiği şeylerle sevinç içinde rızıklanırlar, arkalarından kendilerine ulaşamayan kimselere, kendilerine korku olmadığını ve kendilerinin üzülmeyeceklerini müjde etmek isterler.” 2
Ne ümit verici bir âyet, en harikulâde şekilde insanı teselli ediyor. Üzüntüler, kederler bir bir çekiliyor, teslim bayrağı ellerinde. Geriye vuslat gününün cezb edici merakı kalıyor.
Şehit, tahtında Rabbe gülümsüyor. Ah o ne güzel bir tebessümdür. Kimseler bilmiyor, bilemiyor!

DİPNOT:
1. Ebu Davud 4772, Nesei, Tirmizi.
2. Al-i İmran Sûresi, 169-170.