Su unsuru, varlık âleminin “anasır-ı erbaa” denilen dört unsurunun en önemlilerinden biri olup, üstünde yaşadığımız dünya misafirhanesinin ve bizzat kendi vücudumuzun dörtte üçünün sudan yaratılması bunu teyid etmektedir. Su aynı zamanda Allah’ın isim ve sıfatlarının tecelli ettiği arş-ı azamlarından biridir.
İnsanlık âlemi varlığı boyunca hep suyla beraber olagelmiş, maddeten ve manen, suyun anası olan yağmura “rahmet” adını vermiştir.
Yüce Kur’ânı’mızın bu asırdaki tefsiri olan Risale-i Nurlar’ın Âyetü’l Kübra’sında bu yüksek sır ve hikmetler, şu muhteşem izahlarla ifade ediliyor:
“.....Sonra yağmura bakar, görür ki: Yağmurun taneleri sayısınca menfaatler ve katreleri adedince rahmanî cilveler ve reşhaları mikdarınca hikmetler içinde bulunuyor. .... Demek bu tecessüm etmiş ayn-ı rahmet olan yağmur, ancak bir Rahman-ı Rahîm’in hazine-i gaybiye-i rahmetinde yapılıyor ve nüzulüyle “Vehü vellezî yünezzilül ğayse...” (Şûrâ Sûresi 28. Âyet) âyetini maddeten tefsir ediyor. (Şuâlar, Yedinci Şuâ, Âyetü’l-Kübra Yeni Asya Neşriyat sh: 179)
Edebiyatımızın gönülleri dalgalandıran ve adını sudan alan en güzel eserlerinden biri olan, Fuzûli’nin “Su Kasidesi” isimli eserinde ise, en büyük nimetlerden biri olan suyun ve şehadet ve gayb âlemlerinin yaratılmasının sebeb-i vücûdu olan Peygamberimize (asm) olan hasreti şöylece anlatılmaktadır:
Yâ Habîballah yâ Hayre’l beşer müştakunam/ Eyle kim leb-teşneler yanup diler hemvâra su. (Ey Allah’ın sevgilisi ve insanların en hayırlısı! Çölde susuzluktan yanıp, su hasretiyle serapa koşanlar gibi, ben de senin hasretinle kendimden geçtiğim halde sana koşuyorum.)
Yazının başlığı bana hat ve ebru san’atıyla ilgili, aşağıda anlatacağım, bir hatıramı ilham etti:
Bu cümleden olarak yıllar önce öğretmenliğimiz sırasında, o zamanın Türkiye’deki en gözde okullarından biri olan Kartal Anadolu İmam Hatip Lisesi’nde kırk güne yakın süre devam eden bir “Hüsn-ü Hat” kursuna iştirak etmiştik. Bu günün meşhur hattatlarından bazıları bize ders vermişti. Bu konuda çok kabiliyetli olmasak da yazı anında divitimizden akan mürekkeplerle tarihin derinliklerine akar, suyun san’ata dönüştüğü ebru çalışmaları anında ise hülyalara dalar giderdik.
Gerçi 30 yıl öncesindeki divit ve hokkamızı hâlâ hatıra olarak saklamamıza rağmen, bu kabiliyetimiz himmet ve iltifat bulmadığından bize darılıp terk etti. Bir daha da bir araya gelemedik.
Yaratansa, kendisine, “Ene” adında kâinatın tılsımlarını çözecek altın ve elmas değerinde bir anahtar verilen insan oğlu, kendi san’atının inceliklerinden hareketle Yaratıcının san’atının ve kudretinin göz alıcı haşmetine ulaşıp, O’nun san’atı karşısında “Allahü ekber” nidalarıyla secdeye kapanmalı. Yani acz ve fakr hamuruyla yoğrulan insan kendi san’atından San’atkârına ulaşmaya bir yol bulmalı.
Buna mümasil, ebru san’atının derin ve engin deryasına dalıp suya şekiller vermeye çalışan meşhur bir ebru ustası ise, san’atkârlığıyla övünmek bir yana, bir an bile, kendisini terk etmeyen kulluğun acz ve fakrıyla irkilip “Sudan bir insan yaratıp onu nesep ve sıhriyete dönüştüren O’dur” (Furkan 54) âyetinin yüksek nidasıyla bir damla suyu insan haline getiren san’atkârlar san’atkârı yüce Allah’ın san’atı ve azameti karşısında “Sübhâne men tehayyera fî sun‘ihi’lukûl / Sübhâne men bikudretihî ya’cizu’lfuhûl
(Sanatı karşısında akılların hayrete düştüğü, kudretiyle en üstün âlimleri bile âciz bırakan Allah Teâlâ’yı tesbîh ederim.)shakikatını ruhunun ta ince derinliklerine söyleterek, göz yaşlarını ebru teknesininde akan coşkun sularına bırakmalı...