Halil amca ile tanıştı. Halil amca emekli işçi idi. Siyah deri ceketi vardı. Saçları ve bıyığı beyazlamıştı. Babacan biriydi. Selam verdi. Konuştular.

Halil amca, deprem kitabı gibi Risale-i Nur’un (Kur’an tefsirinin) şerhi ve izahı olan diğer kitapları gösterdi. Bu dükkana Tarık bayıldı. Fakat aklı deprem bölgesinde idi. Ah bir fırsat çıksa, hemen gitmek istiyordu.

Halil amcası ona çay ısmarladı. Çayı içerken içeriye yeşil kabanlı biri geldi. Hatay’a gideceğini erzak ve kitap götüreceğini söyledi. Halil amca ona daha önceden götürmesi için Deprem Sebep ve Hikmetleri, Hastalar Risalesi, Stres Yönetimi, Küçük Sözler, Uhuvvet Risalesi, Musibetlerin Dili adlı kitaplardan oluşan 3 koli teslim etti.

O sırada Halil amcaya Tarık, “Ağabey ile tanışmak istiyorum” dedi. Halil amca “Hüseyin kardeşimiz kendisi yardımseverdir. Allah rızası için bizim öğrencilerimize yardımcı oluyor. Şimdi de Hatay’a yardıma gidiyor” dedi.

Tarık “Tanıştığımıza memnun oldum. Benim adım Tarık. Üniversite öğrencisiyim. Ben de sizinle deprem bölgesine gidebilir miyim?” dedi.

Hüseyin “Tabi ne demek? Zaten ben de yol arkadaşı arıyordum. Çok iyi oldu. Bu kitaplardaki hakikatleri orada beraber depremzedelere okuruz. Rabbim seni karşıma çıkardı” dedi.

Tarık, yeni tanıştığı Halil amcayla vedalaşıp, yurttan eşyalarını almak için dükkândan çıktı. Hüseyin ile beraber yurda gittiler. Zaten yurdu boşalmak zorundaydılar. Eşyalarını Hüseyin ağabeyin minibüsüne koydular. Minibüs beyaz, eski modeli fakat çok bakımlı duruyordu.

Hüseyin ağabey “Tarık bir iki yere uğrayıp, erzak ve nakdi yardımları alacağız. Bu akşam kalıp, yarın sabah namazını kıldığımız gibi çıkarız” dedi.

Tarık “Tamam, peki” dedi. Ertesi sabah namaz tesbihatını arabada sesli okuyarak Hatay’ın yolunu tuttular.