Kitabın genel konusu, adından da anlaşılacağı gibi, anne-babanın Kur’ân, Hadis ve Risale-i Nur ışığında çocuk yetiştirmede dikkat etmesi gereken davranışlardır.
Kitabı tam da ihtiyaç duyduğum bir dönemde okudum. Bende ciddî duygusal onarım yaptı. Çok etkilendiğim tesbitlerden birkaç tanesini paylaşmak istiyorum.
“Çoğu zaman anne-baba gencin gözünde mükemmel bir konumda olmayabilir; bir başkası ise gencin nazarında hatasız, kusursuz gözükebilir. Onun için de eğitimdeki üçüncü şahıslar olarak ifade edebileceğimiz kişilerin tavsiyeleri çok önemlidir ve çoğu zaman anne-babanın nasihatinden daha tesirli olur.”
“Gençlerin, ebeveynin nasihatini dinlememesi ya nasihatin geç kalınmasından veya anne-babanın nasihat ettikleri hususları kendi nefislerinde yaşamamasındandır.”
Kitapta bunlar gibi birçok güzel tesbit mevcut. Ebeveynler bu tesbitlere dikkat ederse gelecekte bizi çok güzel bir nesil bekliyor olacak.
Bence kitabın ana fikri şu cümle: “Anne-babaların çocuklarına emanet anlayışıyla yaklaşmaları gerekmektedir.” Ebeveynin gence bakışı, Allah’ın verdiği bir emanet olarak olursa hem genç daha iyi yetişir hem de ebeveyn emanete hıyanet etmemiş olur. Çünkü gencin ileride yaptığı kötü davranışların bir sorumlusu da anne-babalardır. Ve ahirette bundan mes’ul olacaklardır.
Kitapta şu kısım çok dikkatimi çekti: “Onun için çocukken gençliği, gençken ihtiyarlığı yaşamalı insan.” Burada çocuk iken bir genç gibi daha olgun hareketler sergilemek ve gençken de o gençliğin enerjisini doğru bir şekilde kullanmanın en iyi davranış olacağı belirtilmiş.
Kitabın yazılış amaçlarından biri; yazarın birçok gençle görüşüp, o gençlerin ailevî problemlerinin çözümlenmesine katkıda bulunmaktır. “Ailelerimiz, çocuklarını gençliğe ve hayata hazırlarken, sadece dünya hayatını ön planda tutmakta ve onların dünyevî ihtiyaçlarını karşılamaya çalışmaktadır.” Burada ailelerin çocuk yetiştirmede yaptığı en önemli hata vurgulanmış.
Kitapta, aileler çocuklarını nasıl yetiştirirlerse ileride de o şekilde meyveler alacağı belirtilmiş. Dünyada da ahirette de hem aileler hem de gençler birçok kazanç sağlar. Bunlara örnek verecek olursak; aileler vefalı ve imanlı bir çocuk yetiştirirlerse, çocuk büyüdüğü zaman da ailesini huzurevlerine atmaz. Onlara Kur’ân’ın emrettiği tarzda sahip çıkar. Gencin dünyada yaptığı hizmetlerde ailenin de katkısı olduğu için ailenin ahirette birçok kazancı olacaktır.
“Ekilenler verimli değilse ve istenen neticeleri meydana getirmiyorsa, o zaman yeni ekimler yapmaya ve yeni yeni sayfalar açmaya çalışmak gerekecektir.” Bence eğer netice alınacak zamana gelinmişse yeni ekimler yapmak için çok geçtir. Bu sebeple ince eleyip sık dokuyarak çocuğu yetiştirmek gerekir.
“Gerçi Hz. Peygamber (asm) denince ibadet ve savaş sahneleri akla geliyor.” denilmiş. ‘Savaş’ kelimesi yerine ‘cihad’ kelimesi daha uygun olurdu diye düşünüyorum.
“Aile dünyanın en eski, ama hiç eskimeyen bir ortaklığıdır.” cümlesi beni çok etkiledi. Ama “ortaklığıdır” yerine “mirasıdır” olsa daha iyi olabilirdi.
Kitabın en sonunda ise gerçekten çok duygulandım ve ailemi telefonla aradım. Gerçekten kelimeleri okurken son sayfayı zor bitirdim.
Bu kitap bana neler kattı biraz bahsetmek istiyorum. Bu kitabı okuduktan sonra gençliğimi boşuna harcadığımı fark ettim. Ve bundan sonra nasıl adımlar atabileceğimi düşündüm. Hayatımda değişiklikler yapmak istiyorum. Bu değişikliklerden en önemlisi, üniversiteyi Risale-i Nur hizmetine bir vesile yapmak. Doktor olmak için değil, Risale-i Nur hizmetinde ön planda olmak için okuyacağım. Artık hedefim dünya değil, sadece ahiret. Üniversiteyi bitirdikten sonra da kendimi bu hizmete vakfetmek istiyorum.
Çünkü bir tarafta elli altmış yıllık bir geçici hayat var, diğer tarafta ise sonsuz bir hayat var. Elbette bu kısa hayatta sonsuzu kazanmak için çalışmak çok önemlidir. Günün yirmi üç saatini dünyaya harcayıp, bir saatini ahiret için sarf etmemek akıl kârı değildir.
Kitap, “Gençlik ve Anne Baba İlişkileri” olduğu için ben de biraz, babamdan gençlere dönük faaliyetlerin gençler üzerindeki etkisinden ve farklı sohbetler dinlemenin kişiye olan katkısından bahsetmek istiyorum. Babam, Yeni Asya’ya karşı biraz zıt fikirli. Bunda babamın çevresi çok etkili. Önceden ben de babamla aynı fikirde idim. Ama ben Urfa’ya geldikten sonra ve hatta Kâzım Güleçyüz’ün Urfa’ya gelip bir Cuma akşamı Urfa cemaatine konuşmalar yapması ve bizim sorularımızı cevaplamasından sonra benim de Yeni Asya’ya bakışım değişti. Babamla da bu konuları hep tartışırız. Ve hatta bir zaman babam da benim fikrime yaklaşmıştı. Meşverete uymanın gerekliliğinin farkına varmıştı; ama... Babamın çevresinden onu uzaklaştırmam gerektiğinin farkındayım. Bunun için çalışacağım. Ama babamla aramın açılmasını kesinlikle istemiyorum. Bu sebeple bu aralar bu konulara hiç girmiyorum.
Bu arada ben bu yazıları yazarken babam telefonla beni aradı. Ve halimi, ne yaptığımı sordu. Babamla her zaman telefonlaşırız. Bir gün aramadığımda bana, ne oldu hiç aramıyorsun, der. Bu sebeple babamı çok seviyorum. Bana hep ilgi gösterdi ve gösteriyor.
Geçen aylarda İslâm Yaşar, Urfa’ya gelmişti. Ve onunla özel olarak Yeni Asya’nın siyasî görüşünü konuştum. Ve bana şahsî meşrep farklılığı olabileceğini söyledi. Şahsî meşrep farklılığından dolayı diğer cemaatleri yok saymanın yanlış bir tutum olacağını söyledi. Bu sözlerden sonra bakış açım çok değişti. Önceden babamla girdiğim tartışmaları bıraktım. Ama babamın çevresini değiştirmeyi çok istiyorum.
Sebahattin Yaşar’ın bu kitabı beni çok farklı düşüncelere itti. Ahiret odaklı yaşamanın en güzel şey olduğunu bana fark ettirdi. Sürüden ayrılan kuzuyu kurtların çok rahat kapabileceğini öğrendim. Çünkü fark ettim ki ben sorumluluklarımı yapmadıkça hiçbir işim rast gitmiyor. Hep huzursuzluk içerisinde oluyorum. Meselâ bir programa gitmediğimde maddî olarak çok sıkıntılar yaşıyorum. Bu sıkıntılardan sonra da mânevî sıkıntılar, vicdan azapları başlıyor.
Artık ben de bu iman ve Kur’ân dâvâsı için elimden ne geliyorsa yapacağım inşallah. Allah’ın izni ile birçok hizmette bulunmak istiyorum. Artık hayatımı boşa geçirmek istemiyorum. Gerçekten şeytanın benimle üniversite ve evde çok uğraştığını hissediyorum. Bu sebeple cemaatle bağımı güçlendirmek istiyorum. Cemaatten bir an olsun ayrılmak istemiyorum.
Bu kitabı okuduktan sonra tesbihatlarımı, günlük özel okumalarımı hiç aksatmamaya başladım. Hayatımın daha da güzelleştiğini fark ettim. Ama dediğim gibi şeytan benimle çok uğraşıyor. Tahrip çok kolay. Bu sebeple her zaman bu halimi koruyamıyorum. Benim en büyük eksiğim gaflet anlarında yaptığım işlerdir. Çünkü çok mânâsız işler yapıyorum. Ve bu işler beni çok zarara uğratıyor. Benim diğer insanlarla aramı açıyor. Gaflette iken karşı tarafın kalbini kırıyorum. Sonra düzeldiğimde yanlışımın farkına varıyorum. Ama çok geç oluyor.
Bir genç için en önemli şey, atacağı adımları paylaşabileceği birilerinin olmasıdır. Benim de her konuyu rahatlıkla konuşabileceğim ve bu konularda bana yardım edecek birine ihtiyacım var. Ailemle her konuyu konuşamıyorum. Bir ara denedim. Babam, bu konuların babalarla konuşulmayacağını söyledi. Ben de bayağı utandım. Ve özel meselelerimi ailemle konuşamıyorum bu sebeple.
Ayrıca kitapta gençlerin evlilik meselesinden de bahsedilmiş. Bu evlilik meselesi birçok genç için ve benim için de meçhul bir durum. Bu sıralar çoğu kez karar değiştiriyordum. Ama bu kitabı okuduktan sonra, üniversite bitince vakıf olup birkaç sene evlenmeyi düşünmüyorum.
“Gençlik ve Anne-Baba İlişkileri” kitabını okuduktan sonra artık planlı programlı hareket etmeyi düşünüyorum ve cemaatimle bağlantımı arttırmak istiyorum. Bu kitabı genç, yetişkin herkese tavsiye ederim.