Onların her gelişini bayram olarak bilirdim. Çünkü beni hayata yeniden bağlayan, hayatıma anlam kazandıran ve bana hayatı, yaşamayı sevdiren, beni Allah’la buluşturan bir büyük Üstadın talebeleriydi onlar. Onlara anlam kazandıran şey Said Nursî idi. Onlar, ondan dolayı yanımda ve yüreğimde hep yüceydiler.

Onların ellerini öpmek benim için bir şerefti. Onların gözlerine kaçamak da olsa bakabilmekten haz duyardım. O gözler ki beni hayata yeniden kazandıran Üstadım Bediüzzaman’ı görmüştü.

Zaten onlar el öptürmezdi. Ellerini öptürmekten son derece imtina ederlerdi. Musafaha ederlerdi. Musahafa ederken, şayet tam kucaklaşamazsam dünyam yıkılırdı. Derdim ki; “Bunlar benim içimi dışımı, kalbimi ve geçmişimi ayan beyan görüyorlar. Bu evliya insanlar acaba ondan mı tam musafaha etmediler benimle” diye üzülürdüm.

Bakıyorum da ihlâsın hası da, Cennet hayatı olarak bildiğim, mazideki medrese hayatımda kalmış. Va esefa..

Kısa bir muhavereden sonra, Ahmet Abi, bana, namaz kılacağımızı, seccadeyi sermemi söyledi. Tam da ikindi yeni okunmuştu.

Bu arada benim Nurları tanıdığımın ilk aylarıydı. Seccadeyi serdim, cübbeyi ve sarığı Ahmet Abiye uzattım.

‘’Sen kıldır, geç” dedi.

Nee?.. Ne diyor bu ya!.. Arkamda Üstadın talebesi, hizmetkârı olacak ve ben ağabeylere imam olup namaz kıldıracağım he!

‘’Olmaz” dedim.  ‘’Siz imam olun abi, siz kıldırın.”

‘’Keçeli sen dersanede kalıyorsun. Dersane talebesisin. Senin kıldırman daha evlâdır.’’

Hoppala... 

‘’Hayır abi olmaz. Sen kıldır” diyerek tekrar uzattım sarığı ve cübbeyi.

Tuttu. ‘’Al giy” dedi ve seccadenin üzerine doğru iteledi beni.

Aman Allah’ım” Çar naçar, çaresiz giydim cübbeyi ve sarığı sardım.

İkindinin sünnetine durduk. Kafam, beynim karmakarışık. Sünnet herkesin sünneti ayrı ayrı kılarsın, ama  ya farz. Farz namazı sen kıldıracaksın cemaate.  Üstelik bu sıradan cemaat değil ki. Bu cemaatte Üstadın talebesi var.

Dersanede arkadaşlarla namaz kılarken zaman zaman imamlık yapıyorum, ama bu öylesi değil ki.

Kalbim yuvasından çıkmak üzere çarpıyor. Terliyorum. İçimde fırtınalar kopuyor. Eziliyorum, eriyorum, yok oluyorum adeta.

Kameti Ahmet Abi getiriyor. Ben seccadede eriyip gidiyorum.

Arkama bile bakamadım. Safı bile görmeye mahçubum. Hiç geriye bakamadan: “Niyet ettim, arkamda saf bağlayan cemaate ikindi namazının farzını kıldırmaya. Allahuekber!”

Allah’tan bu namaz ikindi namazı. Sesli kıraat, sesli sûre okumak yok.

O dört rekât namaz hayatımın en zor namazıydı. Seccadede eridiğim namaz bu ikindi namazıydı.

Kalbim nasıl yerinden çıkmadı şaşıyorum. Seccadenin başında can vermeden nasıl selâm verdim, hayret.

Esselâmualeyküm ve rahmetullah... Esselâmualeyküm ve rahmetullah...

Ohh!.. Namazı bitirdim.

1975 senesinin lise ikinci sınıfında bir talebe olarak kıldırdığım bu ikindi namazı hayatımın en zor namazı olarak kalacaktı hafızamda.

Allah’tan, ’’Tesbihatı biz yolda yaparız’’ dediler ve Galeri Mobilya’ya uğramak üzere dersaneden ayrıldılar.

Tabiî onlar dersaneden ayrılırken benim için de, Sungur Ağabeyle musafaha etmek şerefi düştü bahtıma. Elhamdülillah.

Rahmetler olsun sana ey Nurun ve Üstadımın aziz hizmetkârı, muhterem Mustafa Sungur Ağabey...