Peşinden iktidar partisine mensup Meclis (eski) Başkanı, “hiçbir organ, makam, merci veya kişinin yargı yetkisinin kullanılmasında mahkemelere ve hâkimlere emir ve tâlimat veremeyeceğini, tavsiye ve telkinde bulunamayacağını” teminat altına alan “yargı bağımsızlığı”na dair Anayasanın 138. maddesi ölmüştür” demişti. (Milliyet, 16.5.15)

Anayasa Mahkemesi eski Başkanı’nın “Toplumda yargıya güven azaldı”, yargının en üst kurulu HSYK eski Başkanvekili’nin “İçinde bulunduğumuz dönem yargı sistemi açısından Cumhuriyet tarihinin en utanç verici dönemi, yargı sopa gibi kullanılıyor, kaldıralım bu cenâzeyi” diye yakınmış; Yargıtay Başkanı “Yargıya güven yüzde 70’den 30’lara düştü” ikrarında bulunmuştu.  (DHA, 22.4.16) 

PARTİLİ HÂKİMLERİN ATANMASI

Ancak en son AKP’de görev almış avukatların AKP Genel Başkanı ve Cumhurbaşkanı’nı ayakta alkışlayarak hâkimlik ve savcılık görevine “çekiliş”le atanmaları, 28 Şubat’ı bile gölgede bırakan ve yargı bağımsızlığı ve tarafsızlığını berhava eden emrivakiler, endişeleri daha da alevlendiriyor.

İlginçtir ki, muhalefetten gelen, çoğu Ankara ve İstanbul’da görevlendirilen ve önemli bir kısmı daha önce AKP’nin il ve ilçe başkanlıklarında görev almış, yöneticilik yapmış, fiilen çalışıp siyaset yapmış ve taraf olmuş avukatların sadece 45 saniye süren mülakat sonucu sınavı geçtikleri iddialarına iktidar cânibinden ciddi bir cevap verilmiyor.

“Bu tablodan adâlet değil, adâletsizliğin çıkacağı” eleştirilerini, iktidar sözcülerinin televizyonlarda, “Sınavlarda yüzde yüz liyakate bakıldığını söylemek mümkün değil” diye geçiştirmeleri dikkat çekici.

Keza “HSK sessiz kalarak mesleğin etik ilkelerine sahip çıkamadığını göstermiştir ve iktidarın dayatmasına teslim olmuştur, yapılanlar HSK üyelerinin içine siniyor mu?” eleştirilerine makul bir cevap verilmemesi, Türkiye’nin “derin adâlet sorunu”nu ortaya koyuyor.

YARGIYI SİYASALLAŞTIRIYOR…

Özetle, kanuna göre, seçimlerde bir partiye üye olup aday adayı olmak isteyen kamu görevlileri aday gösterilmezlerse görevlerine – mesleklerine tekrar geri dönmelerine karşı, sadece hâkim ve subayların siyasi düşüncelerini ve tarafgirliklerini açıkça belirtileri için yeniden mesleklerine dönememeleri esası, yargı mensupları için tarafsızlığın önemini ortaya koyuyor.  

Bu bakımdan, bir partinin yöneticiliğinde bulunmuş ve faaliyet göstermiş avukatların hâkim olarak atanması, göz göre göre yargıyı doğrudan siyasallaştırıyor. 

Ve bu durum, Bediüzzaman’ın, “Mahkemeler, adâlet hakikati ile herkesin hukukunu bilâtefrik (ayrım gözetmeksizin) muhâfazaya sırf hak nâmına çalışmalı” ikazının ehemmiyetini bir defa daha ortaya koyuyor. (Tarihçe-i Hayat, 487)

Zira, gerçek bir adâlet içinde “herkesin hürriyetle, hukùk-u hürriyetini müdafaa etme hakkı”nı kullanması için, “hâkim ve mahkemenin tarafgirlik şâibesinden uzak ve tamamen tarafsız bakması ve “mahkemenin hürriyet-i tammesi (tam hür ve bağımsızlığı) birinci şart-ı adâlettir. (a.g.e., 402)