Son yıllarda petrol üretiminde kısmî bir artış olsa da petrol üreten bir ülke değiliz ve bu sebeple de çok hayıflanırız. Sanki petrol üreten ülke olsak maddî ve manevî sıkıntılar çekmeyeceğiz. Acaba gerçek durum öyle midir?

Hal ve gidiş, petrol üreten ülke olsak bile bundan yeterince istifade edemeyeceğimizi akla getiriyor. Nitekim petrol zengini olan pek çok ülke bu imkânı iyi kullanamıyor. Petrol denince akla gelen Suudi Arabistan, bunca maddî zenginliğine rağmen sıkıntılarını aşabilmiş mi? Dünya politikasında ne ölçüde etkilidir? Dolayısıyla maddî zenginlik tek başına yeterli olmuyor. Önemli olan sahip olunan imkânları iyi değerlendirmek ve israf batağına düşmemek...

Türkiye’de de tam anlamıyla hak, hukuk ve adelet hükmetmediği müddetçe petrol ülkesi olmuş olsak dahi işlerin iyi gitmeyeceğini söyleyebiliriz. Petrol zengini ülkelerde bu zenginliğin tek başına işe yaramadığı gibi. Ayrıca petrol bakımından zengin değiliz, ama “doğal taş, mermer vs.” konusunda iyi durumdayız. Peki, bu imkânları gerektiği gibi kullanabiliyor muyuz?

İstanbul Maden İhracatçıları Birliği (İMİB)  Başkanı Aydın Dinçer, 2023 hedefi için maden sektörünün yılda yüzde 20 büyümesi gerektiğini ifade edip şöyle bir tablo çizmiş: “Doğal taş ihracatımız toplam maden ihracatının yarısını oluşturdu. 2017’de bir önceki yıla göre doğal taş ihracat artışımız, değerde yüzde 13,43 olarak gerçekleşti. Türkiye’nin mermer ithalatı 150 milyon dolar civarında. Biz cari dengeye pozitif katkı yapan bir sektör olarak büyümemizin Türkiye ekonomisine katkılarını da çok önemli görüyoruz. (...) Dünya doğal taş rezervlerinin yüzde 33’üne sahibiz. 400 renk çeşidimiz ve kalitemizle, mermerde öne çıkan İtalya’yla rekabet edebilecek durumdayız. Hem blok hem işlenmiş mermer ihracatında potansiyelimiz çok yüksek. Çin’in blok mermer ve traverten ithalatının yüzde 54’ünü, Hindistan’ın yüzde 30’unu biz karşılıyoruz. İtalya ise Hindistan’da yüzde 49 pazar payına sahip. Biz de yeni pazarlara giriş yaparken, mevcut pazarlarımızda daha da güçlenebiliriz.” (AA, 3 Mart 2018)

Türkiye’yi idare edenler şu tesbitin üzerinde biraz düşünsünler: “Dünya doğal taş rezervlerinin yüzde 33’üne sahibiz. 400 renk çeşidimiz ve kalitemizle, mermerde öne çıkan İtalya’yla rekabet edebilecek durumdayız.”

Dünyadaki ‘doğal taş’ varlığının neredeyse üçte birine sahip olan bir ülke bu hususta çok daha önde, çok da söz sahibi olması gerekmez mi? İtalya ile rekabet edebilecek durumdaysak bunu yapabiliyor muyuz? Niçin Türkiye’deki bazı büyük inşaatlarda dahi başka ülkelerden ithal edilen ‘taş’lar kullanılıyor? Niçin hem fiyat hem de kalite noktasında rakiplerimizle yarışamıyoruz? Niçin sahip olduğumuz bu değerlerin farkında değiliz? Petrolümüz yok, taşımız varsa buna sahip çıkmamız icap etmez mi?

Ne zaman ki sahip olduğumuz ‘taş’ları kıymetini bilir ve ondan en iyi şekilde istifade ederiz o zaman petrol ülkesi olmadığımız için hayıflanma hakkımız olur. 

Bizde bu israf, bu yanlış anlayış, bu değer bilmezlik olduğu sürece inanın petrol ülkesi olmuş olsak da onu yine israf eder ve fukaralıktan kurtulamayız. Maalesef işe eğitimden başlayıp ‘ahlâklı fert’ler yetiştiremediğimiz müddetçe bu kısır döngünün içinde kalmaya mahkûm oluruz.