21 Şubat 1970 tarihi Yeni Asya Gazetesinin doğum tarihidir. Bu tarih Bab-ı Âli’de olay ve hadiselere farklı bir bakış açısının ve ufuk açışının gözler önüne serildiği bir tarihtir.
Yeni Asya Gazetesi; bütün insanlığa hakikatin anlatılmasında bir prejeksiyon ve şu hayat okyanusunda sosyal hayat gemisinin pusulası ve aynı zamanda kötülüklere ve eşek arılarına karşı paratöner görevini üslenmiştir.
Risale-i Nurlar; milletin imanının kurtarılmasında en önemli iksir olduğu için dinin ihyasının milletin ihyası anlamına gelmesinden dolayı Bediüzzaman Mektubat adlı esrinde şöyle ifade eder:
İhya’yı din, ihya’yı millettir.
Hayat-ı din, nur-u hayattır.[1]
Yeni Asya Gazetesi; yayın hayatında her zaman olayları meşveret ile değerlendirmiş ve isabetli kararlarıyla zaman onu hep haklı çıkarmıştır. Bundan dolayı ilk çıktığı günden beri şu prensibi esas almıştır: “Asya’nın bahtının miftahı, meşveret ve şuradır.” Nice 55’li yıllara diyerek emeği geçen kuruluşundan bugüne kadar hizmeti sebkat eden tüm çalışanlarını tebrik ediyor ve muvaffakiyetleri Cenab-ı Hak’tan diliyorum. Allah, beyinlerine ve vücutlarına sağlık ve afiyet versin.
Yeni Asya Gazetesi, her zaman denge unsuru olmuştur. Herkesin siyasi fikrinin karmakarışık olduğu dönemlerde bile yol gösterici olmuş ve ülkeyi çeşitli badirelere sürüklemek isteyenlere karşı çıkmış ve istikrarı temin etmiştir.
Gazete insanlara fikirlerin en hızlı ulaştırıldığı yayın araçlarıdır. Bu görevi de Yeni Asya Gazetesi en güzel bir şekilde yapmıştır ve yapmaya da devam edecektir.
Bediüzzaman Emirdağ Lahikasında şöyle ifade eder: “Bize ait meseleleri yazan gazetelere hitaben yazdığım bu yazıyı neşretseler, bugünlerde olan aleyhimdeki isnadlarını helâl edeceğim. Şiddetli hastalığıma binaen bu kısacık mektubumu o gazeteler neşretsinler ki; bizi düşünen kardeşlerim kederlenmesin.
Evvelâ: Bugünlerde olan meseleler için merak etmeyiniz. Hakkımızda tecellî eden inayet ve rahmet-i İlâhiye ile bu büyük bir hayırdır. Hem hasta olduğumdan konuşmaya ve görüşmeye de tahammül edemiyorum. Şimdi Risale-i Nur’un dahil ve hariçteki fevkalâde intişarı ve geniş fütuhatıyla düşmanlar da dost olmuşlar. Herkesin konuşmak istemesine mukabil, inayet-i İlâhiye ile sesim de kısılmış ki, daha Risale-i Nur bana ihtiyaç bırakmadığından görüşüp konuşamıyorum.[2]
Dipnotlar:
[1] Nursî, Said; Mektubat, Yeni Asya Neşriyat, İstanbul-1994, s.458., [2] Nursi, Said; Emirdağ Lahikası, Yeni Asya Neşriyat, İstanbul-1994, s.453