Risale-i Nur eserleri, Kur’ân’ın âyetlerinde, cümlelerinde, kelimelerinde ve harflerinde i’câz lem’aları olduğunu bizlere gösteren Kur’ân’ın bu asırda ki hakikî bir tefsiridir.
Bundandır ki Risale-i Nur’un ifadeleri, kelimeleri ve harfleri de intizamkârane ve îcazdârâne olarak yerli yerince yerleştirilmiş yani bast edilmiştir. Risale-i Nur’un kelimeleri sadece maddî tertibiyle değil manevî tertibiyle de mükemmeldir. Yani Risale-i Nur’un kelimeleri üslûp olarak harika olduğu gibi, taşıdığı manalar itibariyle de harikadır.
Risale-i Nur’un her bir kelimesi tek başına iman telkinatı yapmak özelliğine sahiptir ve her bir kelimesinde manevî bir hazineyi barındırır.
Meselâ, ”Arkadaş! Eşya ve şeyler arasında öyle münasebetler vardır ki, onları âyine gibi yapıyor. Herbirisi, ötekisini gösteriyor.
Birisine bakıldığı zaman, ötekisi görünür. Meselâ, bir parça cam büyük bir sahrayı gösterdiği gibi, bazan olur ki, bir kelime, uzun ve hayalî bir macerayı sana gösterir.
Bir kelime, pek acip bir vukuatı senin gözünün önüne getirir, temessül ettirir. Yahut bir kelâm, zihnini alır; misalî âlem-i misallere kadar götürür, gezdirir.” (İşârâtü’l- İ’câz) Hakikatinde ifade edilen kabiliyete sahip olan Risale-i Nur’un kelimeleri, zihnimizi hakikat âlemlerine götürerek gözümüz önüne getirdiği kutsî manalarla çok yüksek hakikatleri bizlere temaşa ettirmektedir.
Risale-i Nur’un kelimelerine değil de başka kelimelere teveccüh ederek Nurlar’ın vermiş olduğu safi ifadeyi kaybetmek zararına karşı yapılması gereken yine Risale-i Nur’un kelimeleriyle çok meşgul olarak, o kelimeleri ifadelerimizde istimal etmekten geçmektedir.