Mustafa Cahit Türkmenoğlu Ağabeyden bizzat duyduğumuz bir hatırayı günümüze baktığı için anlatmakta fayda gördüm. 
Üstad Hazretleri Emirdağ’da bulunduğu sırada yanına gelen Türkmenoğlu Ağabeye Ankara’ya götürmesi için bir miktar para ve evraklar vererek acele Ankara’ya götürmesini, orada basılan Risaleler için bu gönderilen şeylerin çok lüzumlu olduğunu ve hemen ulaştırması lâzım geldiğini anlatır.
Türkmeoğlu Ağabey Emirdağ’dan ayrılarak Eskişehir’e geçer ve o gece Eskişehir’de kalır. Ertesi gün Üstad Hazretlerinin Eskişehir’e geldiğini, Abdülvahid Tabakçı’nın evinde misafir kaldığını öğrenir. Türkmenoğlu Ağabey de “Madem Üstad Hazretleri Eskişehir’e gelmiş, kendisini bir daha ziyaret edeyim ve daha sonra Ankara’ya gideyim” düşüncesiyle Üstad Hazretlerini ziyarete gider.
Fakat Üstad Hazretleri kendisini tanımadığını söyler ve kabul etmez. Türkmenoğlu ağabey şaşkınlık içinde kalır ve “Daha dün bana bir şeyler vererek Ankara’ya gönderen kendisidir ve ben onun talebesiyim” der ve görüşmekte ısrar eder. Birkaç defa yinelenen ısrarların arkasından Üstad Hazretleri kabul eder.
Sevinçle görüşmek için Üstad Hazretlerinin yanına vardığında Üstad Hazretlerinden müthiş bir tokat yer. Ve şu manidar cümleleri işitir: “Ben sana acele Ankara’ya gitmeni söylemiştim, sen hâlâ buralarda eğleniyorsun, Risale-i Nur hizmetinin bir gün değil bir saat bile gecikmesine tahammülü yoktur” diyerek acele Ankara’ya gitmesini söyler.
Şimdi bu hatırayı değerlendirecek olursak, Risale-i Nur hizmetinin Üstad Hazretlerinin tabiriyle “bir saat bile” gecikmesine tahammülü yok iken, bir aya yakın bir zaman içinde bandrol veya varisler gibi mesnetsiz sözlerle Risale-i Nur hizmetini bu zaman dilimi içinde engellemek isteyenler veya siyasî mülâhazalarla bu engellemeye destek verenlerin ne halde olduklarını ve yarın Mahkeme-i Kübra’da kendilerini nasıl müdafaa edeceklerini düşünmeyi akıl ve iz’an sahibi kimselerin nazarlarına havale ediyorum.