Bir merhamet kanatçığıyla uçuşan çocuklar. Bir kedinin gözlerinde okunan minnet pırıltıları. Merhametin engin ufkuyla tuyûr eden mevcûdât. Ağaçları, kuşları, toprağı, yaprakları kapsayan, kuşatan, serfiraz eden şefkat.

Ve uhuvvet… Mü’min olmanın kıvamını tutturan, ruhuna ruh katan, ayakta tutan omurga. İnsanlığın en asil hali, en halis dokunuşu, en temiz dokunmuşu. ‘O yoksa hiçbir şey yok, o varsa her şeyi var’ı. Geniş ummanın bir parçası olduğunuzu hissettiren ruhânî aynası. Yollarda, caddelerde, meydanlarda gezen pek çok insanın, insan kalabalığının içinde yürürken bir anda seni buluveren, en olmadık zamanda yakalayıveren, darmadağın eden yalnızlığın yegâne çaresi…

Ya Rab! Fettah isminin kapısını çalıyorum. Bana umulmadık kapılar aç!

***

Kalbin serfürû eden gözyaşları. Kardeşliğin yazılanlardan öte kalpte hissedilişi, ruhta teneffüs edilişi, idrake yansıyan izdüşümleri… Çağları geçen, kıt’aları aşan, zamanın nihaî hududunu vuran enmûzeci, insicâmı. Şefkatin yağmura dokunmuşu, karda erimişi, fırtınada kaybolmuşu. Rüzgârlı bir havada denizin kıyıya her vuruşundaki muhteşem şavkı…

Ve muhabbet… El emeği göz nuruyla nakış nakış işlediğin uhuvvetin dantelâsı. Olmazsa olmazı, gönüller çıkmazı. Karanlık gecede yürekleri ısıtan alev aydınlığı. Kalbi kırıkların, şefkate susayanların yanaşıp doya doya emdiği, massettiği memba…

Ya Rab! Vedûd isminin kapısını çalıyorum. Bana muhabbetine mazhar ve memerr olacak yollar ihsan et!

***

Gecenin karanlığında sessizlikle çınlayan sokaklar, kaldırımlar. Billur bir avizeden etrafa yayılan ışıklar gibi loş ve sessiz caddelere akan yıldızlar. Bir kutlu muştuyla sancılanan, uykuları kaçan, deli divane olan insanlar. Gözyaşlarının sessizce, incitmeden aktığı, gönüllere nüfûz ettiği, nilüferler büyütüp çiçek açtırdığı kutlu zaman dilimleri…

Ve sevgi… Soğuk gecelerin yüreğini ısıtan, sonsuz dirilişlerin gönlünde aydınlanan, yüce sevdaların terinden anlaşılan nakış. Çağlar öncesinden asrımıza dökülüp muhteşem cesametiyle çağlayan şelâle. Haşmeti, büyüsü, güzelliği, efsunu ötelerden beri süregelen insaniyetin kilit noktası.

Ya Rab! Muhibb isminin kapısını çalıyorum. Bana sevmeyi ve sevilmeyi şahikasında yaşatmak için güç ver!

***

Fecrin yavaş yavaş sökün eden aydınlığına karşı mutmain bir tebessüm. Sabahın ulvî sesleri cihana yayılırken suyla buluşan abdest azaları. Gönüller fethine yelken açan, yüreklerin secdelere düşen, ötelere kilitlenen, rahmet-i İlâhiye’den kuvvetli ümitvâr niyazları. Zâr zâr ağlayışı, inleyişi ve merhametin koyunda kayboluşu. Yalnızlığın çıldırtan atmosferinde ruhun iki büklüm el açışı, boyun büküşü, kemerbeste-i ubûdiyet içerisinde Rabb’in dergâhına çöküşü…

Ve merhamet… En saf, duru ve yalın haliyle çizilen rahmetin resmi. Her gönülde eğlenmeyen, her yüreğe otağını kurmayan, nâzenîn, mahzun duruş. Çocukça gülümsemenin içimizde yiv yiv derinleştiği, derinleşip rahmet kaynağını coşturduğu İbrahimî halet. Pırlanta aydınlıkların yağmur olup hayatımıza, yollarımıza, çizgimize yağdığı mücessem şölen.

Ya Rab! Rahim isminin kapısını çalıyorum. Bana şefkatiyle dünyayı kucaklayacak insanlara fener olmayı nasip et!

Rabbim, Sana’dır boyun büküşüm, Sana’dır yalvarışım. Sebeplerin sükûtunda, yalnızlığın ıztırabında, ufkumun gözyaşlarında Sana teslimim, Sen’den istiyorum.

Bekliyorum…