Etrafına şaşkın ve korku dolu gözlerle bakıyorlardı. Mazlum olmanın vermiş olduğu güzel yürekleriyle bombardımanların sesleriyle onların çığlıkları göklere yükseliyordu. “Mazlumun âhı tâ Arşa kadar gider” diye bir kuvvetli hakikattir. (Buharî, Cihad: 18,) Yerle bir olan şehirden geriye simsiyah yıkıntılar kaldı. Kaç ev yıkıldı, kaç canlar yandı. Her şeye rağmen “Hasbünallah” zikri kalplerine yetti.

Simsiyah dünyayı çocuklar oyunları ile aydınlattı. Sanki peygamber zikir halkası gibi yuvarlak olup oyun oynayan çocukları melekler şenlendirdi. Sonra bomba düştü ve tüm çocuklar cennetin kuşu oldular. Masum çocuklar ölüyor her gün her saniye… Yüreğimiz ilmek ilmek yanıyor kor bir ateş gibi. Dualarımız onlara ulaşıyor Hızır gibi. “Elimizde bir şey gelmiyor” cümlesi hepimiz için bahane oluyor. Elimizden çok salih işler gelir yeter ki isteyelim. Onlara maddi ve manevi yardım elimizi uzatalım, savaş mağduru olan çocukları ülkemize getirelim ve onlarla özel ilgi ve sevgimizi gösterelim.

Ölenler şehit makamında Peygamberimiz (asm) onları teselli ederken, geriye kalan canların savaşın vermiş olduğu travmalar nasıl ne ile tedavi olacak? Çare-i yegâne Kur’an’ın sedası ile… Belki de en kötü travma bir çocuğun ölümünü başka bir çocuğun görmesi. Bu durum daha acı ve psikolojik travmalar sonucu, tedavi süreci epey uzun. Masum bedenlerin katledildiği günlerdeyiz. Nerede kaldı bizim umut ışığımız, güneşimiz? Tesellimiz ise Rabbimizin (c.c) görüyor, duyuyor olması. Masum güzelim yavrularımızın bu dünyanın dağdasından kurtulup cennette saadete kavuşmuş olması.

Çocuk ölümlerini gören, her an korku ve endişe içinde gönül dünyası yıkılan masumlarımıza yardım eyle Allah’ım! Onlara Kur’an nurunu gönder Allah’ım ve bizi de salih işlere vesile eyle ki bizden tam razı ol inşallah.