Ebü’l-Erâmîl; fakirlerin ve yoksulların babası anlamına gelir ve Peygamberimiz sallallahu aleyhi ve sellemin 3. künyesidir.

1. Künyesi Ebü’l-Kâsım’dır. Kâsım’ın babası demektir. Arapların geleneğine göre; ilk erkek çocuğu doğunca, onun babasına o çocuğun ismi ile hitap edilirdi.

İkinci künyesi ise, “Ebâ İbrâhim’dir. İbrâhim’in babası demektir. Çünkü bir defasında Cebrâil peygamberimize gelmiş ve “Es-Selâmü aleyke yâ Ebâ İbrâhim” demiştir.

3. künyesi ise, Ebü’l-Erâmîl, yani kimsesizlerin ve yardıma muhtaçların babası demektir.

Çünkü Resûl-i Ekrem, ümmetine karşı çok düşkün, çok merhametli ve çok şefkatlidir. O (asm) ümmetinin üzüntü ve sıkıntıları için çok üzülmüş ve çâreler aramıştır. Ve çârelerini bulmuştur.

O ümmetinin huzur ve mutluluğu için yaşamıştır.Yine sevgili peygamberimiz, iki âlemde de ümmetinin huzur ve saâdeti için duâ etmiştir. 

Peygamberimiz (asm) kendi âile efrâdından önce, kendi açtığı Ehl-i Suffe’deki fakir öğrencilerin ihtiyacını karşılardı. Kendi ihtiyacından önce halkın içinde fakir olanları araştırır ve onları kollardı. Îsâr hasletinde de en ileri seviyede idi.

Fakir, fukarâ ve kimsesizlerin sofrasına oturur onlarla yemek yerdi. Fakirlerin, kimsesizlerin, zulme uğrayanların koruyucusu idi. Onları savunurdu. Hakkını ve alacağını alamayan kimselere yardımcı olurdu. Kim ondan bir şey istese hemen verirdi. Eğer yoksa, o ihtiyacı başka birinden bulup yardımcı olurdu.

Bir defâsında peygamberimizin gömleğe ihtiyacı oldu. Sahâbeden biri bir gömlek hediye etti. Bu gömleği başka birisi de peygamberimizden istedi. Sahâbe bu adama: “Sen ne yapıyorsun? Peygamberimizin gömleğe ihtiyâcı olduğunu bildiğin halde ondan gömleğini istiyorsun!” dediler. Buna rağmen peygamberimiz o adama gömleğini verdi. Çünkü O (asm) EBÜ’L-ERÂMÎL’di. Fakir ve yoksulların babasıydı.

Bu yüzden vefat ettiğinde geriye mal, mülk, servet bırakmadı. Kurân, sünnet ve güzel ahlâkını bize miras bıraktı.