Fitnenin kol gezdiği zamanlarda itidalli olmak ehemmiyet arz ediyor. Durum ne kadar da Hazret-i Osman’ın (ra) şehadetine sebebiyet veren çapulcuların Medine-i Münevvere’de çıkardıkları fitneye benziyor. Başta Hazret-i Ali (ra) olmak üzere “adalet-i hakikiye” taraftarı Sahabe-i Kiramın o olaylar karşısındaki tutumlarının bu günlerde “tezekkür” edilmesinde fayda var sanırım.

Yeni Asya’nın böyle bir “itidali” yakaladığını söyleyebiliriz. Çünkü “mizanı” ve ölçüsü sağlam olanın ölçmesi ve değerlendirmesi de sağlam olur. Ölçtüklerinde ve değerlendirdiklerinde hata minimumdur. Bir Müslüman için en sağlam “mizan” Kur’ân ve Sünnettir, ehl-i Sünnet görüşüdür. Bunun asrımızdaki ölçüsü ise Risale-i Nurlarla ortaya konulmuştur. Risale-i Nurların yorumladığı hiçbir Kur’anî ve Nebevî ölçü şaşmamış ve şaşırtmamıştır. Sırtını böyle Kur’ânî hakikatlara dayamış olan Yeni Asya’nın bu “itidalli” tutumunu geliştirerek devam ettirmesini diliyoruz.

Risale-i Nurlar Kur’ân’ın malıdır. Onlar kâinata bile alet edilemezler. Onu şahsına alet edenler ve yorumlayanlar da, siyasetine alet edip yorumlayanlar da hüsrana uğramışlar, “hasirü’d-dünya” olmuşlardır. “Hasiru’l-ahiret” olup olmadıklarını Allah bilir. Bundan dolayıdır ki Risale-i Nurlardaki “tokat” bahisleri îmanî bahisler arasında “çeşni” olsun diye yazılmamışlardır. Bu bahisler Risale-i Nurların her bir muhatabı için uyarı levhalarıdır.

Geçtiğimiz yıllarda Risale-i Nurlar “sadeleştirme”ye çalışıldı. Risale-i Nurun sadık talebeleri bu saldırıya şiddetle karşı çıktı. Bunun karşısında “basiretsiz” bir tepkiyle Risale-i Nurlar “güya” bu tasalluttan kurtarılmak üzere 666 gün “tabiri caizse” göz altında tutuldu, basılamadı. Sonunda yine “akl-ı selim”in gayretiyle serbestçe basılmaya başlandı.

Diğer yandan, “Nurlar makbul sadaka gibi, belâların def’ine vesiledir. Ne vakit Nurlara hücum edilse, Nurlar gizlenir, musîbetler fırsat bulup başımıza geliyorlar.”1 Bir bakıma önceki olaya tepki olarak 666 gün Nurların neşrinin durdurulması belki de bir çok belânın yol bulmasına vesile oldu. İyi ki Nurların neşri başladı da manevî bir hava oluşturdu. Belki de bu felâketin def edilmesinde manevî bir zemin teşkil etti.

Çünkü “Risale-i Nurun vazifesi îmanı kuvvetlendirip kurtarmaktır. Dost ve düşmanı tefrik etmeyerek hizmet-i îmaniyeyi, hiçbir tarafgirlik girmeyerek yapma…” mükellefiyeti vardır.2 Evet, bu eserlerin müellifi “Yirmi sene işkenceli esaretinde eşedd-i zulüm şahsına edildiği halde, siyasete karışmadı, idareye ilişmedi, asayişi bozmadı…” 3

Bunun aksine hareket edenleri bugün daha net görüyoruz. “Allah kimseyi şaşırtmasın; şaşırtırsa süründürmesin; süründürürse çektirmesin; çektirirse rezil etmesin; rezil ederse sersem âvâre etmesin.” 4

Son sözüm: Bilhassa bugünlerde “Cenâb-ı Hak, hâkimleri adalet-i hakikiyeye muvaffak etsin. Âmin!” 5

Dipnotlar:

1- Bediüzzaman Said Nursî, Şuâlar, s. 603,Yeni Asya Neşriyat, İstanbul, Ocak 2007.

2- A.g.e. s. 618.

3- A.g.e. s. 620.

4- Bediüzzaman Said Nursî, Eski Said Dönei Eserleri, s. 454, Yeni Asya Neşriyat, İstanbul, Mart 2009.

5- Bediüzzaman Said Nursî, Şuâlar, s. 605,Yeni Asya Neşriyat, İstanbul, Ocak 2007.