Ayrıca Kur’ân; “insaniyet-i kübra olan İslâmiyetin ma ve ziyasıdır.” Gerçekten su ve ışığın hayatta ne kadar hayatî bir fonksiyon icra ettikleri malûmdur. İnsanlığın yüz akı olan hususiyetler Ramazan-ı Şerif’te ortaya çıkmaktadır. Dayanışma, kaynaşma ve yardımlaşmanın pek çok örneği bu mübarek ayda zevkle müşahede edilmektedir.
Yine Kur’an; “bir kitab-ı duâdır.” Duânın en güzel örnekleri Ramazan-ı Şerif’te dergâh-ı İlâhiyeye arz edilmektedir. Yani, Ramazan da bir mah-i duâdır, duâ ayıdır.
Ve Kur’ân; “bir kitab-ı zikirdir”, “bir kitab-ı fikirdir”, “bir kitab-ı ubudiyettir.” Zikir, fikir ve ubudiyetin Ramazan-ı Şerif’te ne kadar icra edildiğini söylemeye hacet var mıdır? Evet, bu mübarek bütün mahlûkat kendisine ait dillerle yüce Allah’ı anıyor, O’nun san'atını ve büyüklüğünü tefekkür ediyor ve gücü yettiğince ibadet ediyor. Yani Ramazan-ı Şerif bir zikir, fikir ve ubudiyet ayıdır.
Öte yandan Kur’ân; “bir kitab-ı emir ve dâvettir.” Ramazan-ı Şerif’teki oruç emri, Allah’ın yoluna çağrı emri, fakir-fukaraya yardım ve teavün tavsiyesi ve fıtır sadakası emri göz önünde bulundurulduğunda bu mübarek ayın bir emir ve dâvet ayı olduğu ortaya çıkmıyor mu?
Bu yüzden her mü’minin öncelikli vazifelerinden bir tanesi, Kur’ân-ı Kerim’i orijinalinden öğrenmek, okumak ve manalarını hal ve hareketlerine yansıtmaktır. Çünkü dilimiz Kur’ân âyetlerini okurken davranışlarımız onun anlamını yansıtsa bizdeki güzelliklerden etkilenen diğer insanlar İslâmiyet’e ısınacak ve onunla şereflenecektir.
Kur’ân’ın bu ve benzeri özelliklerinden olacak ki, büyüklerimiz ömür boyu Kur’ân-ı Kerim ile hemhal olmuşlardır.
Meselâ, rahmetli Seyda günlük takvimini okuduğu cüzlerle takip ediyordu. Ömür boyu mutlaka her gün bir cüz okur ve gündelik tarihi o şekilde takip ederdi. Ayın kaçı ise, o gün okuduğu cüz aynı rakamı taşıyordu. Ayın birinde birinci cüz, ikisinde ikinci cüz vs… Tabiî ki bu onun, Ramazan-ı Şerif dışındaki asgarî programıydı. Çoğu kez “takvim cüz” dışında da takip ettiği hatim ve hatimler vardı. Ramazan-ı Şerif’te ise çoğu kez her gün, ya da iki günde bir hatmini tamamlardı; gerçekten üç günü bulmazdı.
Öğretme tarzı da çok farklıydı Seyda’nın… Kendi eliyle hazırladığı özgün elif-ba’dan sonra elimize müstakil 30 cüzü verir ve Nas Sûresinden Nebe Sûresine; yani kolaydan zora doğru öğretirdi. “Amme Cüzü” adı verilen bu cüzden sonra sırayla “Tebareke” denilen 29’uncu, “Kad Semia” adı verilen 28’inci ve “Vezzariyat” ismi verilen 27’nci cüzleri elimize vererek yine son surelerinden baş taraflarına doğru okuturdu. Zaten memlekette yaygınlaşan bu adetten dolayı bu dört cüz matbaalarda mezkûr adlarla basılır ve piyasaya sürülürdü. Böylece Mushaf-ı şerifler, henüz korumasını tam beceremeyen biz çocukların elinde yıpratılmaktan korunmuş olurdu. 27’nci cüz bittikten sonra artık büyümüş sayılırdık ve Kur’ân’ı elimize alabilirdik. Kur’ân bu vecihle öğretildikten sonra bu kez Fatiha’dan Nas’a doğru her sayfası tam öğrenildikten sonra “on kez” okunarak okuyuş pekiştirilir ve hızlandırılırdı. Bu faaliyete on kez anlamında “deh cari” denirdi. Bu “deh cari” sayesinde bir cüzü en fazla on dakikada okuyabilen nice insanlar görmek mümkün…
Kur’ân kampanyamızın başarılı olması dileğiyle…