Beş buçuk ay kaldığı Ankara’da yeni yönetimle anlaşamayınca trenle Gebze’ye gider. Uzun bir süre Gebze ve çevresine kaldıktan sonra Van’a döner. Van’da “Yeni Said” olarak gözden ırak bir hayat yaşamaya başlar.

Bir akşamüstü 6-7 yaşlarındaki Fahreddin Pişiricigil iftara yarım saat kala caminin önünden geçer. Cami kapısında şal-şepik ve hançerli bir zat dikkatini çeker. 

Fahreddin, farklı giyinmiş ve kuşanmış zata öylece durup bakar. O zat da ona dikkatle bakan çocuğa tebessümle bakar ve “Aziz kardeşim, bugün iftarı yanımda aç” der. Fahreddin, biraz durduktan sonra “Anneme haber vermeden olmaz” der.  O zat, “Peki öyleyse git annenden izin al gel” der. 

Fahreddin, hemen yola koyularak eve doğru giderken yolda tanıdığı bir adamla karşılaşır. Adama, “Amca şu camideki hançerli, kamalı adam kimdir?” diye sorar. Adam, “Oğlum, o Bediüzzaman’dır” der. Fahrettin, adama teşekkür ederek eve doğru gider. 

Eve vardığında annesine “İsmi Bediüzzaman olan bir adam beni iftar yemeğine çağırdı, gideyim mi?” der. Annesi, “Oğlum hemen git fakat yatsıda evde ol!” der. Fahreddin “peki” diyerek hızlı adımlarla Bediüzzaman’ın olduğu camiye gider. Kısa bir süre sonra ezan okunur. Herkes yere serilen sofranın etrafına oturur. Fahrettin, kararsız bir şekilde nereye oturacağını şaşırarak etrafına bakınır. 

Bediüzzaman Fahreddin’e “Kardeşim sen benimle mi, yoksa bu zatlardan istediğin biriyle mi yemek yemeyi istersin?” der. Fahreddin, sofraya baktı. Bediüzzaman’ın önünde yalnız küçük bir kapta çorba vardı. Kendine yediremediğinden “Sizinle isterim” der. Bediüzzaman, “Peki aziz sıddık kardeşim!” der. 

Fahreddin, Bediüzzaman’ın yanında sofraya oturur. Ezan okuyunca herkes iftarını açmak için yemeğe başlar. Fahreddin, yıllar sonrada bir sohbet esnasına “Hayatımda öyle lezzetli bir yemeği bir daha yemedim” der.

Yemekten sonra herkes namaza durdu. Fahreddin küçük bir çocuk olmasına rağmen imamın arkasında durunca Bediüzzaman, “Kardeşim küçüklerin yeri arka sıralardır. Sen büyüyünce inşallah hep mihrapta kalacaksın” der. 

Fahreddin, yıllar sonra okuyup ilim tahsil etti. Âlim ve vaiz oldu. Hayatını imamlık ve vaizlik yaparak geçirdi. Gittiği tüm cemaat ve meclislerde onu hep imam yaptılar ve hep mihraba geçti. Bediüzzaman’ın Fahrettin’e “Sen büyüyünce inşallah hep mihrapta kalacaksın” sözü gerçekleşmiş ve hayatının sonuna kadar hep mihrapta kalmıştır.

(Kaynak: Abdulkadir Badıllı- Mufassal Tarihçe-i Hayat- Cilt:1 – sayfa; 513-514)