Bir cümleyi dakikalarca söyleyemiyordum. Her harf kelimeye dönüşürken keskin bir jilet gibi bedenimi kesiyordu. Konuştuğumda öğrencilerin gülmeleri kalbimi yarıyordu. Bazı arkadaşlarım da bir hastaya acır gibi bana üzülerek bakıyordu.

Dersimize ilk defa gelen öğretmenlerle kâbusu yaşıyordum. Hele tanışma faslımız! her an başıma bir kova kaynamış su dökülecekmiş gibi azap veriyordu. Yeni gelen öğretmenin, sınıftaki öğrencilere tanışalım dediğinde işkence seans- larım başlamış oluyordu. Kısa başlayan sorular adımız, babamızın adı ve işini konuşmaya başlayınca elime batmış çiviyi çıkarır gibi acı duyuyordum. Konuşmaya başladığımda soğuk kış aylarında dahi ter içinde kalıyordum.

Beden eğitimi öğretmenim, kekeme oluşumdan dolayı kendimi sporla daha iyi ifade edebileceğimi söyledi. Ben de konuşmamdaki sıkıntıdan kurtulmak için bu teklifi severek kabul ettim. O yıl ilk öğ- rencilerini alacak olan Nazilli Spor Lisesi’ne kaydını yaptırdım. Sporla azabım dinecekti. Sporla kendimi daha iyi ifade edecektim.

Sporu sevmiyordum. Sporla ilgim de yoktu. Top oynamayı, koşmayı sevemiyordum. Ama hiçbir şey sınıfta, öğrenciler arasında dakikalarca kırık plak gibi bir kelimeyi söylemek kadar beni küçük düşürmüyordu. Ortaokul yıllarımda takdirlik bir öğrenciydim. O yıl spor lisesinde sınıfta kaldım. Konuşmuyordum rahattım, ama sporu da sevmiyordum.

 Babam sınıfta kaldığımı öğrenince hemen memlekete gelmemi istedi. Tatvan Lisesi’ne tasdikname ile geldim.  Babamla müdür odasına kayıt için gittik. Müdür niye o kadar uzak yerlere gittiğimi sordu. Kekeleyerek konuşmaya başladım. Kendimi ifade edememiştim. Müdür bana acımış olacak ki: “Sana bir fırsat vereceğim, iyi bir sınıfım var. Bu sınıfta devam edebilmen için sana ilk yazılılara kadar mühlet veriyorum. Başarılı olursan o sınıfta kalırsın, olamazsan seni başka bir sınıfa vereceğim.” dedi.

Ders kitaplarıma, eksi 30 derece soğukta sıcak sobaya sığınır gibi sığındım. Kitaplar sayesinde öğrencilerin sevimsiz bakışlarından kur- tulmuştum. Beni kınamayan benimle alay etmeyen beni başının üstünde taşıyan kitaplarımla sıcak bir çorba içer gibi mutluydum. Sınıfta dersleri anlamada hiçbir sıkıntım yoktu. İlk yazılılar yapıldı. Notlar okunduğunda sınıfın en yüksek notlarını almıştım. Öğretmenler teker teker müdür odasına giderek müdüre: “Bu harika çocuk nereden geldi? Muhteşem bir şey!” dediler. Müdür de öğretmenlere bu öğrenciyle gurur duyduğunu söyledi.  Müdür öğretmenlere:  “Dikkatli olun çocukların onunla alay etmesine izin vermeyin! Ona uzun cümleli sorular sormayın.” dedi.

Okul beni bağrına basmıştı. Artık okuldaki çocuklar beni sevmeye başlamışlardı. Öğretmenler de bana önemli biri gibi davranıyordu. Müdür iyi bir iş yapmış gibi kendiyle gurur duyuyordu.

Sene sonunda okul birincisi oldum. Notlarım, öğretmenlerimin ağzında dökülen aferinlerle yıldız gibi parlıyordu. Kekeme olmama rağmen artık kimse beni küçümsemiyordu. Herkes beni değerli ve önemli biriymişim gibi seviyordu. Kekemelik benim için avantaja dönüşmüştü. Derslerdeki başarım ve notlarımla açık ara öndeydim. Her yıl daha iyi notlarla başarım sürdü. Son sınıftan okul birincisi olarak mezun oldum. Üniversite sınavında İTÜ uçak mühendisliği bölümünü kazandım. Tatvanlıların övünç kaynağı olmuştum. İlk defa Tatvan’da bir öğrenci uçak mühendisi olacaktı.

Şuna inandım ki, eğer bir işi severek yaparsan hayat seni uçak hızıyla istediğin yere götürür.