Yıllar sonra geri dönüp baktığımızda iyiye, güzele, hayra vesile sebeplere minnet duyarız, mutlu oluruz. Yanlış noktalara, çıkmazlara, uçurumlara sürüklenerek zarar görmüşsek, başlangıç noktasını düşünür, pişmanlıkla hatırlar ve teessüfle yâd ederiz. 

Huzurevleri hayat tecrübesiyle yaşlanmış insanların bulunduğu bir fikir, düşünce, hatıra laboratuvarı gibidir. Her çevreden, her kültürden, her mizaçtan farklılıklar, muhtaç yaşlı sıfatı ile bir mekânda yaşarlar. Huzurevlerine kalabalık aile topluluğu da denir. 

Geçmişten gelen acı, tatlı yaşanmış hayatlar, hatıralar, hissiyatlar, hayallerle duygu yoğunluğu yaşayan insanların, geleceğe ait umutları, planları pek fazla olmaz. Oralarda her insan, keşfedilmeyi bekleyen bir cevher gibi bildiklerini, tecrübelerini mütevazı bilge gibi kendinde saklar. 

Konuşmak ve dinlemek insanın içini rahatlatır. Konuşan insan aklını, duygularını, düşüncelerini kullanır, melekelerini çalıştırır. Bu sayede insanlarla sağlam dostluklar, samimi arkadaşlıklar kurarak mutlu ve huzurlu olurlar. Yalnızlık duygusunun verdiği ümitsizlik örselenmesinden kurtulurlar.

Huzurevinde yaşlılar, bu yüzden ziyaretçilerle konuşmayı, sohbet etmeyi, dertleşmeyi severler. Her ihtiyacı karşılanan insanlar, kalben ve ruhen rahatlamaları, yalnızlık duygusunun verdiği üzüntüden uzak durmak için ziyaretçi gelmesini çok arzu ederler.

Allah’a iman, kadere rıza, tevekkül ve teslimiyet her insan için huzur ve mutluluk kaynağıdır. Yüce dinimizin iman esasları insanlara iki cihan saadetini temin eder. İnsanların ilgisiz tutumları, vefasız tavırlarından medet beklemek yerine, M. Akif gibi, “Allah’a dayan sa’ye sarıl hikmete râm ol. Yol varsa budur, bilmiyorum başka çıkar yol.” demek gerekir.

Huzurevine ziyarete gelen bir doktor dostum, yirmi yıla yakın zamandır Huzurevi Müdürlüğünü deruhte ettiğimi öğrenince şöyle bir durakladı! Yaşlıların kederli vaziyetine, hasta ve bitkin duruşlarına baktı. Mesuliyet gerektiren hassas bir iş olduğunu düşünerek şairin “Başım diye övünme ha!/ Ne gelirse başa gelir./ Diz toprağa yaslanır da… / Baş düşerse taşa gelir.” sözünü hatırlattı.

“Buranın bütün sıkıntıları, problemleri ve manevi sorumlulukları sana gelir. Her dert, her şikâyet seni bulur. Halkın, idarenin, sivil toplum teşekküllerinin, medyanın gözü bu kurumun üstünde olur. Küçük bir yanlışlık ve hata kaldırmaz. Her konunun abartılması, istismar edilmesi olasıdır. Bu iş zor, bu yük ağırdır. Yorulmadan, usanmadan, psikolojini bozmadan uzun soluk nasıl götürüyorsun? Bu kadar metaneti, gücü, enerjiyi nereden buluyorsun?” diye sormuştu.

“Allah’ın inayet ve istihdamıyla” demiştim. İhlas Risalesindeki “Amelinizde rıza-yı İlahi olmalı.” şeklindeki düsturu ilave etmiştim. Ayrıca “Hemen hemen her akşam ve sabah vakıfta kalan üniversiteli gençlerle namaz kılıp risale okuyarak, sohbet ederek aldığımız şevk ve heyecanla dinç ve zinde olurum. Sabahları severek, isteyerek gelir, herkese selam vererek işe başlarım” diye özetlemiştim.

Bu kurumlarda çalışanlarda yüksek moral, motivasyon, maneviyat başarıyı artırır. Herkesin iyi niyet ve samimiyetle Allah rızasını gözeterek hizmet etmesi esastır. Vicdanî muhasebe, empati yaparak ve sevabını düşünerek çalışmalıdır. İnsan hayatını etkileyen olaylarda, her şeyin güzel tarafına bakarak değerlendirmek gerekir.