Yaz rehaveti, gaflet zamanı derken sonbahar, geldiğini iyiden iyiye hissettirmeye başladı. Göklerin maviliklerinde süzülen gri bulutlarla katar katar uçuşan göçmen kuşları, tepelere çökmüş dumanlar ve delice esen rüzgârların önünde raks eden hazan yapraklarının renk cümbüşü ilk göze çarpanlar… 

İnsanı ruhun derinliklerinden uzakların ötesine alıp götüren hüzünlerin mevsimindeyiz. Sarı, kırmızı, kahverengi, mor… Musîkinin nağmeleri gibi mesajlarını renkli yapraklarla verir sonbahar. Onun anlatmak istedikleri, idrakimizde kalanlar kadar. 

Bu kaçıncı sonbahar kampanasını çalarak gitti gözümüzün önünden? İkinci bahar tesellisi ile kendi ömrümüzde kaç güz mevsimi yaşayacağız yaprakların rengine bakarak ve ağlayarak bilinmez...

Hayata dair ne varsa baştan sona değişir güz mevsiminde. Hazan vakti, göçleri, aşkları, vedaları, ölümlerin matemli ayrılık acılarını fısıldar canlılara. Bedenindeki son nefesi iade için teslim olanlar… Hırçın fırtınalarda kuytulara koşuşturanlar… Ya da kış uykusu için geçici ölüm berzahını bekleyen mahlûkatın telaşları çarpar gözümüze yer yer.

Duygular, hisler, hırslar, kaprisler, özlemler kısacık hayatın fasit serüvenindeki kördüğümün dışında kalplere ilham verir. Uzakların ötesinde farklı anlamlarını okumaya değer, gerçeklere açılan penceresi vardır sonbaharın. Her yerde, her şeyin yüzünde, özünde O’nun varlığını ayna misal gösteren güzel isimlerinin tecellisi fark edilir. 

Hakk’ı söyler, anlatır tabiattaki her mevcut. Mukadder ömrünün son ânına kadar şevk ve cezbe ile kul olmanın huzurunu tadar, şükrünü eda ederler. Yoktan var eden Rabbimizin bahşettiği şerefe imanla nail olduktan sonra, bir an-ı seyyale yaşamak bile yeter. 

Sonbahar, sanat harikası olarak güzelliklerin, desenlerin, renklerin her tonunun tabiatın canlı tuvallerine aksettiği manzaralar bütünüdür. Görünen her sanat, sanatkârını ışık parmaklarıyla işaret eder, tarif eder, söyler. Hikmetin, şefkatin ve bereketin tecellileri açıkça görünür her yerde. Bahar çiçekleri görünüp kaybolduktan sonra ağaçlar, renkli, tatlı, kokulu hediyeleri, olgun meyveleri cömertçe ikram eder, bu mevsimde.

Ömrümüzün hazan vakti, bizi kışın şiddeti gibi görünen mukadder, ecel yolculuğuna hazırlar. Hayatımızın son bahar rüzgârları, bir şeyler fısıldar kulaklarımıza. Renkler, şekiller, simalar değişir etrafımızda. Yaprak misali emellerimiz, ümitlerimiz, arzularımız eskir ve uçuşur gider meçhullere. Vedia olarak mazide saklı kalır her şeyimiz. Artık asır gibi görünse de günbatımında gelecek yakındır. 

Sonbaharda güneş ışınları ılık, aydınlık, billur gibi yansır ufuklarımıza. Kışın geldiğini hissettirse de yeni bir baharın geleceğini, tohumlardan filizlenecek çiçekleri müjdeler. Geçen günler, yeni bir hayatı, baharda tabiatın dirilişini gösterir. Hiçbir şeyde fena ve zeval hiçliklere, yokluklara kaybolup gitmiyor…  Her an sil baştan dünya nizam ve intizamıyla yeniden kuruluyor.

Ölümü ve ahirette yeniden dirilişinin numunelerini hatırlatan güz mevsimini seviyorum. Kendi boyasıyla süslediği tabiat manzaraları, renklerin bestesi ve senfonisi olarak, Sanatkârını tefekkür ettirir. Rabbimin şefkat ve merhametini ders verir daima. Muhteşem güzelliklerin sergilendiği temaşagâhdır.

Duygularımızı, hislerimizi hüzünlendirse de, geleceğimizi hatırlatan güz mevsimi, iç dünyamızda bizleri terk edip gitmesin uzakların ötesine…