Hemen hepsi, şu Kur’ân tilâveti ile başlıyor veya devam ediyor ya da bitiyorlar…

Elbette gayet güzel, hem de istihsan edilecek bir uygulama…

Sonrasında ise, genellikle ya bir “uzman” ya da “akademisyen” veyahut bir “yazar” konuk ediliyor, şu dini bir konu ya da konular üzerinde sohbetler ediliyor…

Konuların içeriğine, şu muhtevasına baktığımızda ise gördüğümüz; çoğunlukla, yaşanılan, hâlihazır şu gündemden ya tamamen kopuk veyahut onun pek uzağında, milletin yaşadığı şu maddî ve de mânevî sıkıntılara tercüman ol(a)mayan, onlara çözüm üret(e)meyen, “tasavvufî” ya da şu “felsefî” ağırlıklı, “kalbî” veyahut “aklî” vurgu ve de tonlamaların “ağır bastığı” muhtevalar genellikle bunlar…

Öyle olunca da, onları izleyen ya da dinleyen pek çok insan, kendi zihninde şunu düşünmeden, hem de iç dünyasında şu soruyu kendine sormadan edemiyor: “Ben, yalnız şu ‘akıldan’ ya da ‘kalpten’ mi ibaretim; hem neden ille de bu ayrılık, neden bu düalizm, neden bu ikilem?..”

Üstâdımız, tam yüz yıl önce, bu “düalizme” bir çözüm önermişti aslında, şu Meşrûtiyet ve de Hürriyet’in başında…

Hem de gâyet veciz, “esaslı” bir çözüm…

“Vicdanın ziyası, ulûm-u diniyedir. Aklın nuru, fünûn-u medeniyedir. İkisinin imtizacıyla hakikat tecellî eder. O iki cenah ile talebenin himmeti pervâz eder. İftirak ettikleri vakit; birincisinde taassup, ikincisinde hile ve şüphe tevellüd eder…”

Programlarda en çok işlenen konu, “Ramazan Ayı’ının Anlamı ve Önemi” üzerine…

Dikkat ediyorum, Risale-i Nur Külliyâtı’ndan, Üstâdımızdan, hemen hemen hiç iktibas yapılmıyor veya eğer iktibas yapılıyorsa da, her nedense, özellikle, isim ve kaynak belirtmemek, izhar “edilmemek” hususunda, hem konuşmacılar, hem sunucular, hem de şu konuklar tarafından, -sanki, büyük ve de geniş mayınlı bir sahada yürüyorlarmış gibi, sanki her an bir mayına basacaklarmış gibi- çok azamî bir dikkat, bir uyanıklık, hem de “gayret” sarf ediliyor…

Özellikle, “devlet”, hem de “devletleşmiş” şu tv kanallarında…

Hâlbuki, şu konuklar arasında Risale-i Nurlar ile, zamanında pek ciddi haşir-neşir olmuş, o mübarek tezgâhtan geçmiş, o âb-ı hayat kaynağından doyasıya içmiş, hatta hâlen de içmeye devam eden epey de kimselerimiz, şu tanıdıklarımız var…

Bir tanesi de çıkıp diyemiyor ki, “Çağımızın büyük İslâm Âlimi ve Müfessiri Bediüzzaman Said Nursî de, bu mübarek ayla ilgili, gayet ehemmiyetli müstakil bir “Ramazan Risalesi” yazmış ve orada bu konuyla ilgili olarak diyor ki…”

Ama başka “iktibaslar” söz konusu olduğunda, her nedense, özellikle, hem de “ivedilikle”, hem isim, hem eser, hem de kaynak belirtmeyi kendilerine bir maharet, bir hüner, hem de “vazife” addediyorlar…