Çocuğun bütün istekleri ve hakimiyet dâvâsı sesini çıkarmasıyla başlar ve ağlama ile ömür boyu devam eder. Bu istekler ve arzular ancak eğer; anne-baba, öğretmen ve diğer çevre faktörlerince bastırılabilir veya tatmin edilebilir veya makes bulabilirse ortadan kalkar veya yön değiştirir.

Çocuk yiyeceğine, içeceğine hem kendisi hem de başkalarının yardımıyla ulaşır. Burada Allah’ın havl ve kuvvetinin farkına varması gerekmektedir. Bu eğitim ister. Çocuk uğraşacağı her işle özellikle de oyuncaklarıyla çok sıkı dosttur, çünkü ekseriyetle kendi arzusu doğrultusunda bunlara ulaşabilmiştir. Bunları kendisine ulaştıranların vesileliğinin ve Allah’ın her istenilen veya istenilmeyen şeyleri verebilecek tek bir olduğunun da farkındalığı çocuğa ihsas edilmeli ve bu konuda terbiye verilmelidir. Çocukluk döneminin bütün arzu ve istek, hedef ve gayelerini bu kategoride zikredersek… Hepsinde de dinin ve Allah inancının öğretilmesi ve gerekliliğini görürüz.

Bu şekilde çocuğun her türlü elde etmek istediği veya kendisine verilmek istenen herşeyde ahlâk-tavır-karakter ve duygu öbekleşmelerinde; Allah’ın varlığı ve birliğinin anlatılması, öğretilmesi çocuklarımıza ancak şunu söylettirir; iyi ki din ve dinî inançlar var!... İyi ki Allah var…

Soyut, somut, yalın veya yüklü hiçbir kavram çocuğun istek ve arzularıyla elde ettiği ve kabul ettiği kazanımların önünde zikredilemez…

Dinin her türlü huzur veren, rahatlatan ve tatmin ederek meraklı ve manalara cevap veren niteliği çocukların gelişen zihin, akıl, ruh ve his dünyalarında adeta bir kurtarıcı gibi onları sarar ve sarmalar. Eğer bu olmazsa, yani din ve dinin bağlantıları çocuk terbiyesinde yer almazsa; çocuk da, anne-baba da, eğitim-öğretim çevresi de çaresiz dünyevî meşgale ve avutucularla birlikte feveran edip ağlayacak ve dövünecektir. Şu anda ki yaşadığımız ve gördüğümüz çocukların dünyası ve onunla ilgili bütün etkileyici ve uygulayıcı faktörlerin halleri, durumları, düştükleri çaresizlikleri ve tatminsizlikleri ortadadır.

Demek ki özellikle çocuklarımıza: “Evet her şey ve her iş dinle, Allah’la bağlantılıdır” dedirtmeliyiz. Ve bunun olabilmesi için büyük bir plân, program ve çalışmanın, terbiye ve eğitimin içerisinde olabilmeliyiz, bulunabilmeliyiz ve bunları gerçekleştirebilmeliyiz.

Çocuk da, anne-baba da, eğitimciler de her zaman çocukların eğitiminde/terbiyesinde din unsuru ilk sırada, en önde ve birinci eğitim faktörü olarak bilinmelidir ve bu yönde terbiye metodları geliştirilebilmelidir…