Kur’ân’la ve İslâmiyetle uğraşan başını kayalara vurur ve parçalar… İmanla ve imanın nurunun meydana getirdiği şahsı maneviye kafa tutan kafasını yalçın kayalıklara vurur ve kendini heba eder… Güneş gibi olan iman hakikatlerinin yerine beşerî, şahsî, indî görüş ve fikirler ikame edilemez ve konamaz…

İslâmiyet, Kur’ân ve iman hizmetleri beşeri kalıpların, fikirlerin, düsturların içine hapsedilerek mütalâa edilemez… Ya İslâmiyetin, Kur’ân’ın ve imanın temsil ettiği amel-i salih ve hizmet-i imaniye esasları vardır,  ya da yoktur…

Din işleri daima devletin işlerinden ayrı olmalıdır… Ama devletin adamları dindarsa o başka bir mesele… Ama kimse devletin işlerine dinin esaslarını alet ve basamak yapmamalıdır… Devletin dindar adamdan faydalanması şu misale benzemelidir; eğer devletin işini gördürmek istiyorsa: Bir memur hem dindardır hem de iyi bir usta, mütehassıs ve işinin ehlidir… Hem de devletini düşünür, başkalara bakmaz ve devlete zarar verenlere kesinlikle, prim vermez… Bir memur dindardır, ama iyi bir usta veya mütehassıs veya işinin ehli değildir… Devleti değil kendini düşünür, başkalara bakar ve devletin zarar görmesini ister ve bundan sevinir.

İşte devlet bu misalde ki hangi memuru kollayacağını ve koruyacağını çok iyi bilmeli ve bunun tedbirlerini başından kendi eliyle almalıdır… Yoksa dindar olsun benden olsun, dinsiz olsun benden olmasın mantıklarının ikisi de siyasî bir düşüncedir ve ikisinden de devlet zarar görür…

Devlet her halükârda vatandaşını kendisine itimad eder, güvenir bir halde tutmak zorundadır, mecburdur… Yoksa devlete itimad ortadan kalkarsa herkes müstebid olur ve istibdadın önü alınmaz…