Bu misli görülmemiş dünyevîleşmek ve her şeyi maddede aramak fırtınasından Müslümanlar da çok fazla miktarda payını alıyor. İmanım, inancım başka, dünya hayatım başka diyor, kelime-i tevhidi söyleyen diller.

Halbuki  Sultan Süleyman’dan fazla zengin ve ondan (as) daha fazla yaşayamayacaklarını bile bile… Hadi gelişlerinde dünya adına bir şey getirmediklerini biliyorlar da bari gidişlerinde ahiret adına bir şeyler götürebilseler bari…

Müslümanların bu dünyevîleşmek konusunda tavizkâr ve müsamahakâr davranmaları dünya adına çıplaklıklarından ahirete dair bir şeyler alarak kurtulmak istememeleri adeta bilerek lades demek gibi bir şey!

Taşlıcalı Yahya Efendi’nin şu şairane, ama gerçekçi tesbitlerine kulak tıkamak her halde çok mu çok aptallık ve cahillik olacaktır…

“Âdemoğlu âleme uryân gelir uryân gider / Nâle-vü efgân ile giryân gelir giryân gider..”

(İnsanoğlu bu dünyaya çıplak gelir ve dünyadan yine çıplak gider, / Acı ve ıztırap ile ağlayarak dünyaya gözlerini açar, yine ağlayarak bu dünyadan gider…)

Başka mahlûklar bir kere bir hata yapsalar veya fıtratlarına uygun olmayan bir hal ile hallenseler, bir daha onu yapmamaya, kendilerini hak ettikleri tavır ve hareketlerle uygun olmaya, uyar olmaya zorlarlar.

Bir bu dünyanın nazlı, nazdar ve şımarık akıllı çocuğu insanoğlu başına bir şey gelse ilk halini, ilk tecrübelerini unutarak yine aynı şeyleri yapar, yapmaya var gücüyle çalışır. Hep söylenen bir tekerleme misali, “Beşer bu, şaşar.”

Her ne olursa olsun insan insanlığını ve bunun gereği olan imanını, inancını hiçbir zaman kaybetmemeli, taviz vermemeli ve Allah’ın yarattığı fıtrat üzere hareket etmekten hiçbir zaman müsamahakâr hallere girmemelidir. Zenginlik Allah’ın istediği şekilde ve yolda, O’nun razı olacağı, imanî, Kur’ânî, İslâmî haller ve tavırlardadır. Yoksa gerisi, ilk ânı da son anı da üryanlıktan ibaret olan bir zenginlik olur.