Dinî ve ahlâkî terbiyeyi esas alan ve nebevî bir eğitimi öngören, hedefleyen her türlü referans çocuk eğitiminde değerlendirilmeli ve sahip çıkılmalıdır.

Çocuklarımıza karakter ve kişilik kazandırmada ilk adım onlarla ilgili ve bilgili her türlü yorumlamanın yansıtılması olmalıdır. Sen şunu yaparsan şöyle olursun, bunu yapmazsan böyle olursun yerine; elinden, kaleminden tutarak ve fikir atmosferine girerek, yaparak öğrenmeyi, denemeyi, tecrübeyi ve hedeflenen her türlü gayeyi yakalayabilmeyi eğitim ve öğretimle kazandırabilmeliyiz.

Ahlâkî değerler ve dinî motifler sadece çatık kaşlar ve tehditkâr sözlerle karakterlere, kişiliklere yerleştirilmeye çalışılmamalıdır. Sevginin, muhabbetin, mükâfatın, iyiliğin, güzelliklerin ve elinden tutarak bir şeyler yaptırabilmenin ortaya çıkardığı motif ve mozaik desenlerinin gücüne ve tesirine inanarak ve planlı çalışarak çocuklara sahiplenmek ve yetiştirmek eğitici bir faktör için bir değerlendirme yaparak uygulamaya koymaz, anne-baba ve öğretmenler için asla taviz verilemeyecek birer görev/vazife olabilmelidir.

Karakter, kişilik bozukluğu tabiri kökten yanlıştır. Ancak çocuk eğitiminde karakter, kişilik eğitimi, analizi, ihtiyaç ve durumu, eksikliği, noksanlığı ve ihmalleri olabilir. Ve bunların tamamlanması, telâfisi ve öğretilmesi tarz ve usûlleri hakkında fikirler ileri sürülebilir.

Babanın helâl kazancı ve annenin doğuma kadar yaptığı ve muhatap olarak karşılıklı verdiği her tavrı, hareketi ve konuşması çocuk eğitimi içerisinde çocuğun karakter, kişilik özellikleri açısından fevkalâde  önemlidir.

Yetişkinlerin “anasına çekmiş”, “babasına çekmiş” sözleri çocukların karakter, kişilik kazanmaları noktasından yabana atılacak amiyane birer yadırgama ve kabullenme sözü olmamalı. Kesinlikle anne, baba, öğretmen ve çevre faktörlerinin tamamı çocuk eğitiminde çocuğun kazanabileceği her türlü karakter ve kişilikle alâkalı/ilgili ve sorumludur.

Eğitimcilerini söyle; karakterinin nasıl olduğunu söyleyeyim tabirinin çok doğru bir söz olduğunu söylüyebiliriz.