Kendinden ve kuvvetlerinden çok emin, mağrur ve gururlu Bizans İmparatoru Romen Diyojen ise bu barış teklifine: “Ben ve ordum İsfahan’da, atlarımsa Hamedan’da kışlayacaktır!” diyerek red cevabı vermiştir… Sultan Alpaslan ise Romen Diyojen’e hitaben şu mesajı yollamıştır: “Atlarınız büyük ihtimalle yine Hamedan’da kışlayacaklar, ama sizin nerede kışlayacağınızı Allah bilir!” diyerek ve maddî manevî her şeyiyle Allah’a tevekkül ve teslim olan Sultan Alpaslan’a Cenâb-ı Hak nusret ve muzafferiyet vermiş; esir düşen Romen Diyojen’e de kılıcını kuşanarak yanımda bulunabilirsin dedirtmiştir… İslâm tarihinde pek çok zafer, duâsı ve fiiliyatıyla Rabbine tevekkül eden asker ve komutanlarla kazanılmıştır. Ne bahtiyar o kişi ki vazifesini yapıp vazife-i İlâhiyeye karışmaya…

Her gün her ânımızda şeytanın, nefsimizin ehl-i dalâletin, ehl-i sefahetin ve zındıkanın hücumlarına muhatap ve maruz kalan bizler de vazifemizi yapıp vazife-i İlâhiyeye karışmamalıyız… Çünkü bizler Cenâb-ı Hakk’ın verdiği nimetler, ikramlar, ihsanlar ve hediyeler karşısında naz değil niyaz makamındayız…

Aczimizi, fakrımızı, zaifliğimizi ve noksanlığımızı çok iyi bilip; bize düşman olan ve bize hücum eden her kesime karşı duâ ve niyaz ile Cenâb-ı Hakk’a sığınmalıyız ve O’ndan yardım beklemeliyiz…

Önemli olan Allah’ın bizden istediği ubudiyete, kulluğa, ibadet ve taatlara bigâne kalmamak; onları hakkıyla yerine getirebilmek için gerçek manada bir gayretin ve çalışmanın içerisinde olabilmektir…

Bizler bize emredilen ve bizden istenilenleri yerine getirebilmek için Cenâb-ı Hak namına bir adımcık da olsa gayret göstersek; Rabbimiz muhakkak ki bizlere inşallah on adım kolaylık gösterecek, ihsan ve ikramıyla, inayet ve yardımıyla bizleri mükâfatlandıracaktır.

Demek ki, esas olan vazife-i İlâhiyeye karışmadan ve itiraz etmeden varlığımızı devam ettirebilmemizin yolu; kendi üzerimize düşen vazifeleri ve kulluğu tam yapmaktan geçiyor.