Efendimiz (asm) herşeye rağmen sabırla, mülâyemetle ve devamlı olarak Kur’ân hakikatlerini, İslâmın emirlerini tebliğ ve ilân etmeye devam ediyor. Hz. Hatice validemizin vefatıyla en büyük ve önemli bir tesellidârını ve yardımcısını kaybeden Kâinatın mahbub-u hakikisi (asm) hüzünlüdür. Habeşistan’a giden mü’minler, insafsızca ezilen ve hor görülen Mekke’nin ilk mü’min ve Müslümanları zor günler yaşıyordu. Daha sonra bu günlere “hüzün yılı” denecekti.

Kâinatın Efendisi (asm) bir nefes almak ve bunalan Müslümanlara bir nefes, bir sığınak yeri aramak ve bulmak üzere yakın akrabalarının olduğu Taif’e gitmeye karar verdi. Yürüyerek gizli ayrıldığı Mekke’den 90 km uzaklıktaki Taif’e geldi. Efendimizin (asm) anne tarafından akrabaları bu şehirde idiler. Amcası Abbas’ın da Taif’te bağları bahçeleri vardı. Çocukluğu da Halime-i Sadiye’den dolayı Taif yakınlarında geçmişti…

Efendimiz (asm) on gün müddetle Taif’te tanıdık tanımadık herkesi sabırla ve korkusuzca İslâma dâvet etmeye, onları Hak dine girmeye çağırmıştı. Fakat Lât putuna tapan ve bağlılıkları son derece fazla olan Taif’liler onu dinlemiyorlardı. Taif’te bulunan Mekkeliler de Efendimizi (asm) dinlememeleri hususunda Sakif kabilesi ağırlıklı Taiflileri tembihliyorlar ve teşvik ediyorlardı.

Kâinatın Efendisi (asm) Taiflilerin, Sakif kabilesinin reislerinden üç kardeşle görüştü. Abdi Yalil, Mesud ve Habib kardeşlerle. Fakat onlar onu dinlemedikleri gibi, ona ağır hakaretlerde bulundular.

Efendimiz (asm) bu görüşmeden çıktıktan sonra Taif müşriklerinin önceden planladıkları bir alayişe, nümayişe muhatap olmuştu. Yolun iki tarafına dizilen şehrin ne kadar serserisi, çoluk çocuğu, kendini bilmezi, kölesi varsa ellerinde taşlarla ağır hakaretlerle Efendimizi (asm) taşlamaya başlamışlardı.

Bu ağır hakaret ve taşlı saldırı esnasında Efendimizin (asm) çok sevdiği ve Kur’ân’da adı geçen Zeyd b. Harise her taraftan gelen taşlara karşı kendisini siper ederek onu korumaya çalışıyor, pervane gibi onun etrafında dönüyordu. Efendimizin (asm) ayakkabıları kanla dolmuştu. Harise’nin ise başı yaralanmış her tarafı kan revan içinde kalmıştı. Taif’lilerin bu deni saldırıları şehrin dışına çıkana kadar devam etmişti. Son derece üzülen ve yaralanan Efendimiz (asm) Taif dışında iken yakın akrabalarından olan Utbe b. Rebiâ ve kardeşi Şeybe’ye olan bir bağda ağacın altında dinlenmek üzere oturmuştu. Kureyş’in ileri gelen müşriklerinden olan Rebiâ ve Şeybe’nin yanlarına gitmemişti. Biraz dinlenmiş ve iki rekât namaz kılmış ve Rabb’ine şöyle duâ etmişti: “Ya Rabbi! Kuvvet ve kudretimin en zayıf hâliyle, elimdeki çare ve vasıtaların en basitiyle, insanların gözünde ifade ettiğim değersizliğimle Sana yalvarıyor, Sana sığınıyorum.

Ey merhametlilerin en merhametlisi! Sen zulme uğramış bütün mazlûmların Rabbisin. Sen benim de Rabbimsin. Beni kimlerin eline bırakıyorsun? Bana kaba ve sert davranan bir yabancıya mı, yoksa bana üstün kılacağın bir düşmana mı?

Eğer Sen bana dargın değilsen, başıma gelen eziyet ve işkencelere aldırmam. Ancak Senden gelecek bir himaye ve koruma çok daha hoştur. Öfke ve gazabına uğramaktan; karanlıkları aydınlatan, dünya ve ahiret işlerini düzene koyan Zâtının nuruna sığınırım! Sadece Sana sığınır ve Senin rızanı dilerim. Senden başka kuvvet ve kudret yoktur!”

Efendimizi (asm) uzaktan izleyen Rebiâ ve Şeybe Hıristiyan köleleri Addâs’ı bir tabak üzümle Efendimizin (asm) yanına yollamışlardı. Efendimiz (asm) besmele çekerek üzümü yemeye başlayınca Addas’ın dikkatini çekmişti. Addas’a nereli olduğunu sormuş ve Ninova’lı olduğunu duyunca: “Sen benim kardeşim Peygamber Yunus b. Metta’nın şehrindensin” demişlerdir. Bunun üzerine Addâs: “Sen Allah’ın kulu ve resulüsün” diyerek şehadet getirmiş, Müslüman olmuştur. Efendimizin (asm) ayaklarına kapanan Addas’ı izleyen Utbe b. Şeybe ise hayretler içinde kalarak yine küfürlerini kusmuşlar: “Demek seni de büyüledi” diye alaylı ifadeler kullanmışlardır.

Zeyd b. Haris’in “Sizi Mekke’ye sokmazlar” ifadesine rağmen her darlıkta bir kapının Allah’ın rahmetiyle açılabileceğini ifade eden Efendimiz (asm), Mekke’ye gidebilmek için haber yolladığı anne tarafından akrabaları Ahnes b. Şerik ve Süheyl b. Amr tarafından reddedilmişlerdir.

Haram aylardan olan Zilkâde ayı içerisinde olmalarına rağmen müşrikler kin ve nefret kusarak Efendimizi (asm) Mekke’ye sokmuyorlardı. Amca diye hitap ettiği Nevheloğullarından Mut’im b. Adiyy oğullarıyla birlikte silâhlanarak Nur Dağında bulunan Efendimizi (asm) Mekke’ye getirmiştir.

Ehl-i dalâletin çekirdekleri Mekke müşriklerinin küfür dolu bakışları altında Kâbe’yi tavaf eden ve iki rekât namaz kılan Efendimiz (asm) daha sonra evlerine gitmişlerdir. 

Allah (cc) için o çöl sıcağında kilometrelerce yol yürüdü; Allah (cc) için ölümü göze aldı; Allah (cc) için taşlandı ve yaralandı; Allah (cc) için insanlara zulümlerinden dolayı bedduâ etmedi; Allah (cc) için düşmanlarına hidayet ve rahmet duâsı etti; Allah (cc) için Mute’de şehit olan Zeyd (ra) onun için canını siper etti.

Ve Allah’ın dini, Allah’ın Kur’ân’ı, Allah’ın Resulü’nün (asm) daima yükseklerde olduğu ve galip olduğu bütün âleme ilân edildi… 

Taif ziyaretimizde Efendimize (asm) yapılan muamelenin havasını, sıkıntısını da bizatihi hissettik yaşadık. Cenâb-ı Hak onun yüzü suyu hürmetine bizleri de affetsin inşallah.