|
Sakin olun. Gevşeyin biraz. Abartmayın bu işleri. ‘Başörtüsü Köşk’e çıkarsa çarpılırız’ mealinde laflar etmeyin mesela. Kemalizm’e, laikliğe bâtıl inanç gibi sarılmayın. 1920’li-30’lu yılların şartlarında yapılan konjonktürel manevralardan söz ediyoruz, hepsi bu.
Yakın tarihi yeniden ve dikkatle okuyun. Orada Kemal Paşa’nın 1921 yılında Enver Paşa’ya yazdığı bir mektup bulacaksınız; İngilizlerle anlaşmaya varıldığı takdirde İslam dünyasının hiçbir yerinde İngilizler aleyhinde tezviratta bulunulmamasına (propaganda yapılmamasına) dair bir mektup. Kurulacak yeni devletin psikolojik sınırları daha o zamandan belli olmuştu. Bu devlet emperyalizmin yoluna çıkmayacak, İslam dünyasının istiklaliyle ilgilenmeyecek, Türklerin tarihî misyonundan uzak duracaktı.
‘İslam olmasaydık işgale uğramazdık. Bakın, Bulgaristan ve Macaristan işgale uğramadı’ deyip duran İsmet Paşa ve benzerleri, yeni devletin sadece dışarıda değil içeride de İslam’dan uzak durması temayülünü güçlendirdiler.
General Muhsin Batur, ölümünden kısa bir süre önce katıldığı Cevizkabuğu adlı TV programında bu süreci şöyle anlatmıştı:
‘Batı, İslam dünyasının üzerine 1400 yıllık bir kinle yürüyordu. Türkiye’nin bu yürüyüşü tek başına durdurması mümkün değildi. Gerçekçi olalım; Yunan’ı denize dökmekle Yavuz’ların, Kanuni’lerin gücüne ulaşmış olmadık. Türkiye rövanşa hazır olmadığı için laik oldu.’
27 Mayıs’çılardan Muzaffer Özdağ da laikliği konjonktürel bir manevra olarak görüyordu. Özdağ’a göre, Asya ve Afrika’daki bütün İslam topraklarının sömürge haline gelmesiyle İslam düşmanı güçler karşısında yalnız kalan Türkiye, kurtuluş savaşına evrensel çapta bir din savaşı görünümü veremezdi; zira o günlerde uygulanabilirlik bakımından fiilen yoksun olun böyle bir sathî görünüm, emperyalist hükümetlerin bin yıllık haçlı taassubunu kolaylıkla ateşleyerek Anadolu üzerine peşpeşe yeni ordular göndermeleri sonucunu doğurabilirdi. “Türk İstiklal Savaşı’nın siyasi programının ve şiarının –lafzen ifade edilmemiş olsa dahi– laik milli Türk devleti olması kaçınılmaz bir askeri, siyasi, maddi, mantıki zaruret”ti. “Yeni Türkiye’nin baş emelinin iç ve dış barışı korumak olması ve bunun için bazı fedakarlıklara katlanması” da “sebepsiz değil”di. “Yeni Türkiye’nin laik devlet oluşu İslami iman ve itikadı reddetme, bir başka din ve mezhep arama, dinsiz toplum yaratma çabası değil, zaferle elde edilen sonuçları güvene alma, barışı koruma ve sürdürme amacıyla ilgili psikolojik, politik, diplomatik tedbir olarak görülmeli ve anlaşılmalı”ydı. (Türkiye ve Türk Dünyası Jeopolitiği Üzerine, Muzaffer Özdağ, ASAM 2001)
Toparlayalım: Batı karşısında yalnız kalan Türkiye “rövanş”a hazır olmadığı için bazı “fedakarlıklar”da bulunmuştur; Kemalizm –bilhassa laiklik- dogma olarak değil “diplomatik tedbir” olarak doğmuştur.
Kemalizm’i doğuran şartlar çoktan değişti. Asya ve Afrika’daki bütün İslam topraklarının sömürge olduğu günler geride kaldı. İslam dünyasında birçok devlet ve iktidara yürüyen birçok hareket Türkiye için potansiyel müttefik durumunda. Artık yalnız değiliz. Üstelik, Batı’ya yönelip İslam dünyasından uzaklaşmanın ve katı bir laiklik anlayışına sarılmanın Türkiye’yi Batı’nın hışmından koruyacağı tezi iflas etti. Batı’nın Sevr’den asla vazgeçmediğini söylediğinize göre bunu siz de kabul ediyorsunuz. Öyleyse nedir bu abartılı laiklik vurgusu?
‘Laiklikten vazgeçelim’ demenizi elbette beklemiyorum; ama ‘Milletin enerjisini tüketerek ve birliğimizi / dirliğimizi bozarak vatanı Batı karşısında zaafiyete düşüren katı laiklik anlayışında ısrar etmenin alemi yok. Biraz yumuşayalım da memleket rahatlasın’ demenizi bekliyorum doğrusu.
Yeni Şafak, 16.12.2006
| 
