365 gün içerisinde hemen hemen her güne özel bir faaliyet günümüz kapitalist toplumları tarafından kutlanmaktadır. Tüketim çılgınlığının en zirve yaptığı gün ise hiç şüphesiz 14 Şubat Sevgililer Günü’dür. Sevginin tamamen ticarî bir anlayışla ele alındığı bu güne “Sevgililer Günü” ismini vermek, hiç şüphesiz sevgi sözcüğüne yapılmış en büyük hakarettir. Sevgiyi bir meta gibi gören, maddeye tapma noktasına gelmiş günümüz insanları, mâneviyattan kendilerini soyutlayarak bâki olan sevgiyi fâni olana tercih etmişlerdir. Ancak sevginin değerini maddiyatla ölçen insanlar işin sonunda sevgi yerine kocaman bir hayal kırıklığına maruz kalacaklardır. 

Sevmek arzusu, âlemlerin Rabbi olan Allah-u Teâlâ’nın yarattığı varlıklara vermiş olduğu bir özelliktir. İnsan, ömrünün her aşamasında bir şeyleri sever ve muhabbet duyar. İnsan öncelikle kendisini yaratan ve sayısız nimetler bağışlayan Yaratıcısına sevgi duymalıdır. Allah sevgisi, diğer bütün sevgilerden en üstün olanıdır. Allah sevgisi bâki ve sonsuz olan bir sevgidir. Allah’ı sevmeyen bir kalp kesinlikle diğer varlıkları da hakikî olarak sevemez, muhabbet duyamaz.

Allah’a duyulan sevgiden sonra sevgilerin en yücesi şüphesiz Allah’ın Resulü Hz. Muhammed’e (asm) duyulan sevgidir. Hazreti Peygambere (asm) duyduğumuz sevgi ve muhabbet yüce kitabımız Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle anlatılır: ‘’Peygamber, Mü’minlere (iman edenlere) kendi canlarından daha yakın ve sevgilidir.’’ (Ahzab Sûresi 6. Âyeti Kerime) 

Peygamber Efendimiz (asm) ve sevgi kavramı Kur’ân-ı Kerîm’in diğer birkaç âyetinde de şöyle anlatılır: ‘’Muhakkak ki Allah ve melekleri Peygambere salât ederler. Ey iman edenler! Siz de O’na teslimiyetle salât ve selâm getirin.’’ (Ahzab Sûresi 56. Âyeti Kerime)

‘’Andolsun, size içinizden öyle bir Peygamber gelmiştir ki, sizin sıkıntıya uğramanız O’nu çok üzer, çok düşkündür size. Mü’minlere ise şefkati bol, çok merhametlidir.’’ (Tevbe Sûresi, 128. Âyeti Kerime) 

Rahman ve Rahim olan Yüce Yaratıcımız iman eden Mü’minlerin Hz. Peygamberi (asm) nasıl sevmeleri gerektiğini, bizzat kitabımız Kur’ân-ı Kerîm’de bizlere açıkça beyan etmiştir. Allah ve Rasulü’nün (asm) sevgisini kalbine yerleştiren Müslüman’a, diğer bütün sevgiler boş ve anlamsız gelecektir. Çünkü daimî ve hâlis olan sevgi bu sevgidir. Allah ve meleklerin salât ettiği bir peygamberi sevmek ve muhabbet beslemek şüphesiz sevgilerin en güzelidir. 

Bir annenin evlâdına duyduğu sevgi veya bir erkeğin eşine duyduğu muhabbet gayet elzem insanî ve makul bir sevgidir. Her anne evlâdını sever onu korur. Bu tür muhabbetler Allah’ın insana bahşetmiş olduğu kendi sevgisinden bir lem’adır. Ancak dünyadaki her şeyin bir sonu olduğu gibi anne sevgisi, baba sevgisi, evlât sevgisinin de bir sonu olacaktır. Bu yüzden, asıl önemli olan, fâni olan sevginin peşinden değil de bâki olan sevginin peşinden gidebilmektir. Asıl mesele ömür sermayesini Allah’ın rıza ve sevgisini kazanmaya adamaktır. 

Son olarak “Müslüman nasıl sevmeli?” sorusuna verilecek en güzel cevap: ‘’Müslüman, Allah’ın çizdiği sınırlar çerçevesinde sevmeli ve muhabbet duymalıdır’’ cevabı olmalıdır. Allah’ın emir ve yasaklarına uymadan duyulan her sevgi Müslüman için haramdır. Aralarında nikâh akdi olmadan sevgili olan çiftler hem fâni olan dünya hayatlarını hem de bâki olan âhiret hayatlarını felâkete atmaktadırlar. Bu yüzden bâki olan hayatı kurtarmanın tek ve asıl yolu, bâki olana muhabbet duymak olmalıdır. Müslüman bir toplumda asla olmaması gereken bu tür ilişkiler maalesef yaygın bir şekilde yaşanmaktadır. Paganist ve Kapitalist bir takım ritüellerin devamı olan, nikâhsız ilişkileri gayet normalmiş gibi gösteren 14 Şubat sözde Sevgililer Günü’nün zararlarını inanan bütün kalplere anlatmak hepimizin üzerine düşen bir görevdir.