Yapılan, iş görüyorsa; o durumda, işe yarıyor demektir.

İnsan da öyle değil mi?

Hayat yolculuğu esnasında öğrenilen meslek, sanat ya da marifet öğrenene bir fayda sağlıyor, diğer insanların işini görüyor, hayatlarını kolaylaştırıyor, ihtiyaçlarına yardımcı oluyorsa, işe yarıyor; yani emek, meyvesini veriyor demektir.

Yok, marifetini, kabiliyetini hileye, madrabazlığa hokkabazlığa; faydasız malayâni işlerde kullanılıyorsa, bu iş ne dinine ne dünyasına hiçbir fayda sağlamaz; hiçbir işe yaramaz.

Zira kendisiyle hiçbir hedef gözetilmeyen, iş olsun diye, lâf olsun, vakit geçsin, ömür tükensin diye yapılan boş konuşmalar ve faydasız işler, mâlâyaniyâttır.

Fayda vermez işlerin, zarar verme ihtimali yüksektir.

Peygamber Efendimiz (asm), “Kendisine fayda vermeyen şeyleri terk etmesi, kişinin Müslümanlığının güzelliğindendir” (250 Hadis, 182)  buyuruyor.

Neden?

Çünkü zaman kıymetli, nefes sayılı; ömrün terazisi ahiret tarafına ağmakta!

İşte, bunun içindir ki, faydasıza fazla zaman harcamak, ömrümüzü heba etmek demektir.

Şu hâlde; boş şeylere, boş vermeli.

Bu konuya misal olan enteresan bir vak’a:

Harun Reşit zamanında bir adam varmış.

Bu adam, üç metre mesafeden iğneye iplik takarmış.

Harun Reşit, bunu duymuş. “Getirin, bir de benim huzurumda taksın” demiş. Adamı getirmişler ve takmış.

Harun Reşit; “Bu adama bir kese altın verin ve zindana atın” demiş.

Sormuşlar:

“Altın tamam da, neden zindan?” 

Harun Reşit:

“Onun yaptığını beşer olarak kimse yapamaz, ama bir işe yaramaz” demiş.

Demek ki, işe yarar işler yapmak gerekir.

Aksi hâlde, Isaac Watts’ın deyimiyle;

“Şeytan, işlerini gördürmek için işsiz eller arar.”

İnşaallah, biz, o eller olmayalım!