Bu halleri de; çocuklarımıza en küçük yaşlarından itibaren yansıtmalıyız, hissettirmeliyiz, duyurabilmeliyiz ve söylemeliyiz; öğretmeye çalışmalıyız. Allah’tan başka bize yardım edecek, bakacak, baktıracak, besleyecek, büyütecek ve bütün ihtiyaçlarımızı görecek, gözetecek başka hiçbir varlık yoktur ve olamaz da.

Bizim acımamız, sevmemiz mükâfat ve mücazatlarımızın/cezalarımızın kat kat fazlasıyla Rabbimizin şefkat merhameti noktasında Rahmaniyetin, Rahimiyyetin de ve Rabbimizin azabı ve gadabının da ceza vermesinde saklı olduğunu çocuklarımıza: Nuh, Lut, Semud kavimlerinin başına gelen ibretli Kur’ânî kıssalarla hikâyelerle anlatabilmeliyiz.

Annenin-babanın, öğretmenin, akrabaların ve yakın çevrenin her türlü iyilik yardım ve cezalandırmalarına itiraz edebildiğini, yorumlanabildiğini, fakat Cenab-ı Hakk’ın inayet yardım ve cezalarına ancak teslim olunulduğunu, itiraz ve yorum yapılamadığını çocuklarımıza gerekçeleriyle anlatabilmeliyiz.

Velhasıl onlara şefkatli olmayı, şefkat etmeyi; merhametli olmayı ve merhamet etmeyi canı gönülden içten gelen bir hitap ve lisan ile anlatabilmeli ve dillendirebilmeliyiz.

Ancak Allah bizlere ve çocuklara merhamet eder, şefkat eder ve alırsa bunun çok daha farklı ve büyük bir hadise olduğunu onların zihinlerine yerleştirebilmeliyiz.

Şunu da çocuklarımız öğrenebilmelidir. Bizler anne-baba, akrabalar, eğitimciler ve yakın çevre, eğer herkese acımayı, herkesi sevmeyi eksiksiz yapabilirsek. Ancak o zaman bizleri de Rahman, Rahim ve Vedûd olan Allah’ımız sever ve bizlere de acıyarak muamele eder.

Ancak Allah karşılıksız inayeti, yardımı ve sevmeyi yaratmış, yapmış ve bizlere de ihsan ikram etmiştir. Bunun küçük zihinlere kaydedilecek birer büyük mana olduğunu çocuklarımıza kavratılması esastır. Ve bunun gayreti içerisinde olmak da bütün eğitim faktörlerinin vazifesidir.