Çocuk terbiyesi açısından çocuklarla eğitimciler arasındaki bilgi algılamasına çok dikkat etmek gerektir.

Sevgiyi, muhabbeti, dostluğu öğretemediğiniz bir çocuktan bunları bekler vaziyette olmak büyük hata olacaktır. 

Bir de önemli olan çocukça sevmeyi, muhabbeti ve dostluğu da eğitimcilerin, terbiyegerdelerin öğrenmesi  gerekmektedir. Fakat illâ ki çocukça, çocuğun gözüyle sevmeyi, sevilmeyi, dostluğu, arkadaşlığı ve akrabalığı öğrenmesi ve bilmesi lâzımdır.

Çocuk ile ebeveyn arasında dostluk eğitimi hakkındaki bilgisizlik ve tecrübesizlik; çocuklar ve eğitimin bütün faktörleri arasında özellikle de anne-baba ve öğretmen üçgeninde kırıklıklara, kırgınlıklara ve kızgınlıklara sebebiyet vermektedir.

Konuşmaya başlamadan Allah’ı sevmeye alıştırılmayan bir çocuk, diğer sevgi sıralamasını bile yapamaz. Anne-babasının ifratkâr sevgilerine ve dostluğuna alışan bir çocuk ise öğretmenini sevmek ve dostluk kurmada bocalar ve ikilem yaşar.

Çocukların arkadaşlarıyla aralarındaki dostluğu ise anne-baba, öğretmen dostluğu noktalarında aldığı terbiye ve eğitim belirler… Eksik ve yanlış bir dostluk eğitimi almış olan çocuk daima arkadaşları ile kurduğu dostluklarında sıkıntı yaşayabileceği gibi hatta dostluk kuramaz da… Çünkü dostluk için birinci adım sahip olunanların ve bilinenlerin, tecrübelerin karşılıklı olarak bölüştürülmesiyle başlar… Yanlış algılanan ve noksan terbiye ile dostluğu yanlış tatbik etmeye kalkışanlar dost olamadıkları gibi dostsuz da kalırlar…

Anne-baba ve öğretmenler; çekingen, katılımcı olmayan, içine kapanık, duyarsız ve agresif tavırlar sergileyen her çocukla muhakkak dostluk kurarak ilgilenmek ve her türlü davranışlarını takip ve gözlem altına almak zorundadırlar… 

Müsbet ve güzel, iyi ve doğru en küçük haller, hareketler, tavır ve davranışlar, sözler ve konuşmalar muhakkak bir surette çocukla dostluk kurmaya bir vesile ve sebep olabilmelidir.

Dost  acı söyler, fakat doğru söyler söz çocuk eğitiminde geçerli bir metod değildir… Hiçbir eğitim ve öğretim bilgisi olmayan çocuklarla bu şekilde muhatap olmak, fıtratlarında taşıdıkları itiraz etme, kabul etmeme, isyan ve itaatsizliği uyarmaktan öteye bir işe yaramaz… Bunun yerine çocuğun her hareketini ayırtetmeden  tatlı söylemlerle değerlendirmek ve tatlı dil, güleryüzle samimî dostlukla ona hitap edip muhatap olabilmek daha doğru bir davranış olacaktır.

Devamlı karşılıklarla, verilecek hediye ve yapılacak vaadlerle kurulacak çocukların dost kavramını anlamalarında zihnî bir karışıklığın ötesine geçemez… Gerçek dostluğun hiçbir menfaat beklemeden, ummadan yapılabilecek dostluk olduğunun çocuklarımıza örnek davranış eğitimiyle kazandırılması şarttır.