Çocukluğumuzu ve ulaşabildiklerimizi; kendi çocuklarımızı terbiye ederken çabuk unutmayız! Her zaman unuturuz! Öğretmenlerimiz kendi çocuklarını ve ulaşabildiklerini her zaman göz önünde bulundurarak çocuklarımıza hedef tayin etmeleri, yönlendirme çizgilerinde bulunmaları lâzım gelirken; ancak ulaşamadıkları, yapamadıkları ve kavuşamadıkları ideallerini, gayelerini, hedeflerini öğrencilerine, çocuklarımız üzerinde başarabilmek ve yapabilmek eğitimiyle uğraşırlar.

Evet, çocuk hamurdur, ama hep başkalarının ellerinde pişmeye mahkûm olmamalıdır. Çocukluğun istekleri, çocukluk başarısı ve yetişmesinin de temel argümanıdır. Başarıyı ise en çok çocuk kendisi için ister. Anne baba, öğretmen ve çevre faktörleri için değil. Bu bakımdan çocuğun başarılı olmasında iyi bir terbiye ve öğretiminde başarılı olmak için sıkı yolculukta olduğunu unutmayalım. Yoksa çocuk için değil, onun çocukluktan sonraki hayatı için başarı varış noktası değildir. Önemli olan başarı yolculuğuna iyi başlamak, öğrenmektir. En önemlisi de  çocuk ruhu ve aklıyla başarıyı benimseyebilmektir. Kabullenen ve severek, isteyerek benimseyen gaye ve hedeflerine zaten yüzde 80’ine, 90’nına ulaşmış demektir.

Çocuğun başarısı noktasından hedef ve gaye belirlemede muhakkak bir surette çocuğun katkısı sağlanmalıdır. Sevdiği, sevmediği; istediği, istemediği; hoşlandığı, hoşlanmadığı; nefret ettiği, kaçtığı gibi bütün tercih yolları göz önüne alınarak kendisine, kendisi için daima bir hak tanınmalı ve bunun rötuşları, fazlalıkları, eksiklikleri sabırla takip edilerek yine çocuğun katkılarıyla yönlendirmeler ve hedef, gaye tesbitleri yapılabilmelidir.

Çocuğa kazandırılacak motivasyon ve hedef belirleme, gaye tayin etme çalışmaları; muhakkak ki çocuğun zekâsından, aklından ve fizikî becerilerinden daha önemlidir.

Çocukluk ciddî, ağır ve netameli basamaklardan çıkma yerine; hareket, faaliyet, coşku içerisinde elde edebilecek çalışmaları, koşturmaları ve eğitimleri ister.

Özlem duyduğu, sevebileceği, gayesi ve hedefi olabilecek bir üniversitenin bir bölümünü, çocuğa senelerce anlatmak yerine; o çocukları alıp üniversitenin ilgili bölümlerinde gezdirmek ve hem öğretim üyeleriyle hem de talebelerle görüştürmek, fikir alış verişinde bulundurabilmek bin kere daha faydalı, iyi ve mükemmel bir eğitim olacaktır.

 Başarı için çocuk; anaokulunda da, ilköğretimde de, lisede de, üniversitede de daima hedeflenmiş, gaye edilebilecek düşünce ve fikirlerle yönlendirmeyi bekler. Bu yönlendirmede çocuğun katkılarını, sabırla ve şefkatle sağlayabilmeliyiz ve alabilmeliyiz.