Eğer bu manalar fani dünyanın geçici, kısa ve zail hadisatıyla, konularıyla, siyasetiyle, idaresiyle menfaatlarıyla karıştırılsa, iltibas edilse ve kullanılsa hemen sırıtır, kendisini yapılmak ve görülmek istenen hal ve durumlarda gösterir ve anlatır…

Kudsî manaları anlatan hiçbir kavram ve mana bu fani dünyanın metodlarıyla, gaye ve hadiseleriyle karıştırılmamalı ve anlatılmamalıdır… 

Risale-i Nurları okuyan ve Bediüzzaman’ın fikirlerini benimseyen insanların, Nur Talebelerinin en belirgin vasfı ne olursa olsun müsbet hareket etmektir. Nur Talebeleri ilmen, fikren, kalben, ruhen, aklen ve vicdanen iman hakikatlarını elde etmeye ve başkalarının imanlarının kurtulmalarına yardımcı olmaya kendilerini vazifeli bilmelidirler. Eğer bu tarz bir hizmette kuvvet ve zorbalık ve zalimliği netice verecek en ufak bir harekete tevessül edilirse; muhtaç olan gönüllere ulaşmada maniler ve zorluklar ortaya çıkar ve insan mes’ul olur…

Tersinden düşünürsek ehl-i dalâlet, ehl-i ilhad, ehl-i sefahat ve ehl-i küfrün mü’minleri çekmeye çalıştıkları tuzaklara düşerek, “Bunların da bizlerden farkı yoktur” dedirterek İslâmiyetin belirgin bir özelliği olan kavl-i leyyin, konuşarak, anlatarak, izah ve ispat ederek anlatımlarına ve tebliğine ve Kur’ân, iman hizmetine mani olup sekte verdirmiş oluruz…

Sabırla, itidal-ı dem ile ve akl-ı selimle Risale-i Nur’un diliyle ve Bediüzzaman’ın gözüyle hadiseleri anlamaya ve tahlil etmeye çalışmalıyız. Bunun dışında her hareket Risale-i Nur okumalarına sekte vurup bizi mes’ul ve mağdur edecektir…