Sadece ve sadece imanî bahisleri okuyarak bunlar bize yeter, Lâhikaların okunmasına gerek yok diyenlerin öncelikle seksen öncesi yıllarda “Tavuk hastalığı” ve “pıspıslık” belâlarıyla kendilerini heba ettiklerini o yıllarda ve sonraki yıllarda yaşayanlar bilir... Hani hep söylenir, yazılır da yapılmaz bir prensip, bir kural, bir düstur var ya: “Haddi aşmamak, haddini bilmek...”

Bu Risale-i Nur konularında, okumalarında nasıl mı oluyor dersek; yani Bediüzzaman Said Nursî yazmış Külliyatın içerisinde Lâhikalara yerleştirmiş ve kendisi de cemaatle birlikte yapılan okumalarda hem okumuş hem takip etmiştir... Defaatla ve mükerreren imanî bahislerin izah ve şerhlerini Lâhikalarda zikretmiş... Eh bizler konularda fikir yürütüp, birde kendi kendimize kararlar alıp; okumama konusunda birde musırrane, inadî bir tutum içerisinde girersek özür dilerim, ama... Bu haddi aşmak değil de “halt etmek...” olur...

Eğer Lâhikalar okunmazsa muhteşem donanımlı iman gemisinin, küfrün, dalâletin, sefahatin ve gaflet rüzgârıyla yanlış yerlere sürüklenip gitmesi kaçınılmaz olur... Bazan da ehl-i ilhada ve zındıka komitesine alet olarak paramparça oluverir... Mazi kıt’ası bunların şahitleriyle doludur...

İfrat ve tefritin muvazenenin ve dengenin korunacağı en önemli konu; imanî eserlerin okunarak; içtimaî meselelerinde Lâhikalardan okunup elde edilmesiyle olmalıdır... Tek kanatlı kuştan ziyade... Kuş, ama uçamıyor mesabesine düşeriz... Varta, tehlikeli çok azimdir... Risale-i Nur okumalarında dikkat edeceğimiz, asla gözden kaçırmayacağımız bir husustur... Azamî İhlâs, uhuvvet, sevk, aşk’la beraber azamî dikkatte lâzımdır...