Şimdi bizler Risale-i Nur okumaları ve anlamalarını kavramayı eğer aklî bilgilerimizi, ilim ve irfan noktasında marifetlerimizi bir tarafta bekletsek, alıkoysak sonra ihlâsla, Rabbimizin rızası noktasından hareketle, Risale-i Nur okumalarına ve anlamalarına başlasak; diğer bütün güzel hasletleri hususen ihlâslı amellerimizi de bu hareketimize destekçi kılsak elbette ki çok kârlı ve az zararlı bir şekilde okumalarımızı devam ettirebiliriz...
Kur’ân, iman hizmetinde birinci sahip olacağımız şey ihlâs olmalıdır. Bu sebepledir ki bütün amellerimizde O’nun rızası esas olur, bu hizmette koşturan, koşuşturan ahiret kardeşlerimizi tenkit etmeyiz, onların gıbta damarını tahrik edici faziletfuruşluktan uzak oluruz, bütün kuvvetimizi Allah’ın rızasını tahsil etmede ve hakta biliriz, bu hizmette omuz omuza koşturduğumuz ahiret kardeşlerimizin bu yolda, iman hizmetinde yaptıkları faaliyetlerden ve işlerden memnun olup onların şahıslarındaki meziyetleri kendimizde varmış gibi kabul edip onların namına da iftihar ederiz, bu yolda; iman, Kur’ân ve İslâmiyete hizmet yolunda devamlı olarak gideceğimiz ahiret menzilleri noktasından ölümü aklımızdan hiç çıkarmayız ve unutmayız, Risale-i Nur okumalarının bizlere kazandırdığı iman-ı tahkikiyle elde ettiğimiz marifetullah ve tefekkür-i imaniyenin kuvvetiyle huzur-u daimiyi ve lezzet-i mukaddesenin gölgeleri ve lemaatı olan lezzet-i maneviyeyi hisseder ve hayatımızda haz duyarak yaşarız...
Yani bizler ihlâs noktasından bir hedefe, bir gayeye, bir ideale yürüyor, gidiyorsak muhakkak ki Risale-i Nur okumaları ve anlamalarında amellerimizin, işlerimizin, faaliyetlerimizin; iman, Kur’ân ve İslâmiyet yolunda Rabbimizin rızasına muvafık ve münasip olmasına azamî derecede dikkat etmeliyiz... Sadece ihlâs düsturlarını kitabî manada bilmemiz bir şey ifade etmez... Bu ihlâslı amellerin, fiillerin hayatımızda tatbikinin olması gerekir... Yani kısaca ihlâslı amellerimizi öncelikle de Risale-i Nur okuma ve anlamalarımızı yaşayarak bilfiil gösterebilmeliyiz... Çünkü ihlâssız hiçbir iş olmaz...
Kendi kendimize veya toplum içinde, derslerde, sohbetlerde Risale-i Nur okumalarında; eğer ihlâs bizim bu okumalarımıza hakim değilse o zaman bir hoparlör, bir radyo, bir teyp bizden daha iyi okuyor...
Yaptığımız işin ruhu, nuru ve faziletli faidesi olsun istiyorsak Risale-i Nur okuma, anlama ve anlatmalarında yapacağımız, öğreneceğimiz ve uygulayacağımız her hareketimiz, faaliyetimiz ve işlerimiz artık bir huyumuz, alışkanlığımız ve melekemiz haline gelebilmelidir... Çünkü bu gün ihlâslı, yarın başka bir tarz ve şekilde Risale-i Nur okuması, anlaması ve anlatması olamaz...
Eğer Risale-i Nur okumaları bir urvetül vüska; kopmaz, sarsılmaz bir zincir, bir halat ise hiçbir ipinin ve hiçbir halkasının eksik olmaması gerekmektedir...