Ben ise, aciz, günahkâr, fakir, nazik ve nazenin ve pürşer. Ben, ihanet içinde olsam da, kulluğumu unutsam da, Sen devamlı veren, ihsan eden, beni hadsiz cihâzâtla teçhîzatlandıran, zînetlendiren, ihtiyacıma cevap veren Allah. Sen, gözü veren Zat, hem gözü gören, hem ince bir mana olan gözün gördüğünü gören, sonra veren. Ben ise, görmenin ne denli kıymet taşıdığını bilmeyen, minnet duygusunu yitirmiş bir vefasız. Sen rahmetiyle her defasında “Gel kapıma” diye beşaret müjdeleyen Rahim. Ben ise, buna rağmen gelmeyen, buna rağmen alnını secdeye koymayan, nedamet etmeyen bir kadirbilmez. Sen, kelâmını, anlayacağım şekle indirgeyen, bana bununla tenezzül ettiğini gösteren Rabb-i Rahim. Ben ise, şükrünü nasıl ifade edeceğini dahi bilmeyen bir garip. 

Sen ki, ey envâ-i mahlûkatın Maliki; beni hadsiz mahlûkat içinden seçip, konuşturan, konuşmalarımı bilen ve bana hitap ederek, hak etmediğim o değeri veren; ben ise o hitabı işitmeyen bir sağır. Oysa sen Kendini bana tanıttırmak için, hadsiz masraflarla, kâinatı zînetlendirdin. Bunu kelâmınla da teyid ettin. Hem kâinata bak, hem kitaba dedin. Gör ve bak ve anla ve bil dedin. Her daneye, her tohuma, esen rüzgâra, atan kalbe, uçan kuşa, uçuşan zerreye, alıp verdiğim nefese, ettiğim kelâma, attığım bakışa, düşünen aklıma, gören gözüme İlâhî bir mesaj yükledin. Bakana değil de, görene ne ibretli mesajlar vardır oysa bütün bu mektubat-ı Rabbaniyede. Ben ise, o eksik nazarımla göremedim o haşmet-i saltanatını, o bin bir zînetle Kendini bana tanıttırmak isteyişini.

Etrafımdaki her şeyi, gülü, bülbülü, semavatı, arzı, güneşi, yıldızı, benim için konuşturduğun halde, ben o sağır kulağımla, zevilhayatın Seni bana anlatan o gür sesini işitemedim. Oysa bağıra bağıra her sabah güneş, kemâlâtından ve varlığından beni haberdar etmek isterken, ben onun sönük ışığına takıldım kaldım. Oysa her şeyi tanıyıp, bildiğim, gördüğüm, işittiğim halde, bunları bana yaptıranı tanımamak, bilmemek, görmemek, işitmemek ne büyük bir manasızlık, ne büyük bir hiçlik, ne derin bir uçurum. Sen ki, beni yokluktan varlığa; âlem-i gaybdan âlem-i şehadete getirensin. Yoktum çünkü bir zamanlar. Ama Sen beni var etmeyi seçtin. Üstelik varlık âleminin en parlak sahnesine oturttun beni. “Halife-i arz” etiketini taktın üzerime. “Sultanlık” ünvanıyla şereflendirdin.

Kâinata taç eylerken beni, karşılığında fazla bir şey istemedin benden. Ben ibadetimle cimri davranırken, Sen merhametinle hep cömert davrandın bana. Bu “hayat” denilen hâlâtta, himayene aldın beni. Bense, bir vefasız nefer gibi, padişahın o anlamlı fermanını anlayamadım. Beni var etmeyip, yokluğun dehlizlerinde hiçliğe mahkûm edebilirdin oysa. Ama etmedin. Var ettin beni. Şuurlandırdın üstelik, ki var olduğumu bileyim diye. “Akıl” denen nimeti yarattıkların arasında, sadece bana ihsan ettin ki, neden “insan” olduğumu sorgulayabileyim diye. 

Şimdi alnımı secdeye koydum. Kulluğumu yere serdim. Hiçliğin içinde bir hiç oldum. Bu hiçlikte Seni bulayım diye. Emanetleri Sahibine teslim ettim, gerçek Sahibine ulaşsın diye. Kâinatı Senin adınla okumaya başladım, Seni daha iyi tanıyayım diye. Esmânın izini takip ederken, ruhumu kaplayan heyecan, beni göklere götürdü. Bir de baktım ki, kâinatı kitâb eylemiş Rabbim, ben onu bulup okuyayım diye...