Gece yarısı açtığım televizyonda İsrail’in Gazze’ye girdiği haberiyle sarsılıyorum. Vahşi Batı’nın ‘orantılı güç kullanmak’ kaydıyla vahşeti savunduğu, koca İslam dünyasının da zulme rıza göstererek bu orantısız saldırılara, tarifsiz vahşete ortak oldukları bir savaş bu. Anlaşılan o ki, günlerce insanlık dışı görüntülerin altına imzasını atan, kumsaldaki çocukları katleden, insanlık tarihinin vahşet sayfalarından birine daha adını yazdıran İsrail, tefrikalarla kendini bitirmiş bir coğrafyada, masumlara kanlı darbelerinden birini indirmeye hazırlanıyor. Bombalar ard arda patlıyor, insanlığa kan sıçrıyor, dünya yalnızca bakıyor. Çocukların havaî fişek zannettiği görüntüler İsrail’in bombalarına ait. Birer havaî fişek görüntüsüyle Gazzeli çocukların, onlara siper olmaya çalışan anne-babaların üzerine yağan bombalar bunlar. Korkudan tir tir titreyen masum çocuklar, kana bulanmış minnacık bedenler, yürekleri dağlayan acı görüntüler geliyor ekranlara. Alıştığımız görüntüler artık bunlar; ama vicdanım soramadan edemiyor: Ya bu çocuklar kimin? Cevabı bulmak yerine, birkaç kanal daha gezindikten sonra uyumak için televizyonu kapatıyorum; bizim çocuklar güvende ya…
Sahi, biz ‘Müslümanız değil mi? “Müslümanlar bir vücudun azaları gibidir” hadisi nerede, benim bu vahşeti kanıksamış halim nerede? Bir babanın kanlar içindeki minik yavrusunu bağrına basarak dünyayı inlettiği feryatları nerede, benim “yazık yahu”dan öteye gitmeyen isyanım nerede? Milyonlarca altın karşılığında Filistin’de ikamet etme serbestliği isteyen Yahudileri, “Milletim bu vatanı kanlarıyla mahsuldar kılmıştır. Bu vatan bana ait değil milletime aittir. Bir karış toprağı dahi satmam” diyerek yanından kovan Abdülhamid hassasiyeti nerede, savsaklayıcı tavırlarıyla öylesine bu olayı kınayan İslam dünyasının liderleri nerede? Beş on milyonluk nüfusuyla bâtılda sebat eden, dünyayı dize getiren Yahudiler nerede, “Bütün Müslümanlar kardeştir” ilkesini ayaklar altına alan bir buçuk milyarlık İslâm âlemi nerede? Biz Louis Mossignon’ın tesbit ettiği “Onların her şeylerini tahrip ettik, felsefeleri, dinleri mahv oldu, artık hiç bir şeye inanmıyorlar, derin bir boşluğa düştüler. Anarşi ve intihar için olgun bir hale geldiler” diyerek tarif ettiği Müslümanlarız artık. Kur’ân’dan soğutulmuş, uzaklaştırılmış, genetiğiyle oynanmış Müslümanlar. Bizden öncekilerle en büyük farkımız bu olmalı.
Eskidendi işte… Gazzeli çocuklar Abdülhamid’in de çocuklarıydı, o yüzden yanaşamadılar. Filistinliler hepimize emanetti, bizim kardeşlerimizdi, o yüzden yan bakamadılar. Biz, üç kıta hakikaten kardeştik; o yüzden Çanakkale’de takıldılar. Biz hakikaten bir vücut gibiydik, bir uzvumuz rahatsızlandığında bütün vücudumuz aynı acıyla yanardı. O yüzdendi cihana hükmedişimiz. Şimdi umursamazız, adam sendeciyiz. “Zaten onlar kendi içlerinde bile anlaşamıyorlardı. Hamas rahat dursaydı. Nemize lazım şimdi bu işlere bulaşmak. Alemin akıllısı biz miyiz canım!” Vicdanı kemiren sorulardan kaç kaça bildiğin kadar. Bilmem mahşerde işimize yarar mı?
Nizamü’l-Mülk’ün meşhur sözüdür. “Küfr ile dünya durur, zulm ile durmaz.” Zulm elbette ki devam etmeyecek. Bu zulmü durduranlar, durduracak olanlar keşke Müslümanların uhuvveti olsa. Cenab-ı Hakk’ın gazabına uğramadan keşke üzerimize düşeni yapabilsek.
Gazze, ateşle imtihanımızdır artık. Gazze sıradan bir öykü değildir. Müslümanlığımızın; Müslümanlıktan öte insanlığımızın sorgulanışıdır.