|
Üstadım
Pencerenin kenarında oturmuş dışarıda yağan yağmuru seyrediyorum. Aklımdan ne çok şey geçiyor seyrederken. Toprakla yağmurun buluşmasında ince ince dökülüyor düşünceler. Tefekkürün aynasına bakıyor gibiyim. Orada rahmetin karşısında yer alan muhtaçlık cisimleniyor. Karşılık bulan muhtaçlık bana da yansıyor.
Damlalar yaprakların üzerine deyip toprağa düşerken aklımı da Üstadım düşüyor. Kara delikten bir ışığın üzerime yansıması gibi her şey nur oluyor. O damlalardan nur düşüyor yeryüzüne.
Her satırında ayrılıktan dem vuran Hasan Feyzi’nin şiiri dilimin ucuna geliyor.
Çekilip nûr-u hidâyet yine zindân olacak;
Yine firkat, yine hasret, yine hüsrân olacak.
Yine sen yaş yerine kan akıtıp ağla gözüm;
Çünkü hicrân dolu kalbim yine hicrân olacak.
Tren istasyonundaki ayrılık buluyor beni. Ağlayan bir çift bakışa yakalanıyorum. Her şey bir anda ayrılık oluyor. Gidenle kalan arasındayım. Ne gidiyorum ne kalıyorum. Bir güç o ana kilitliyor beni. Kıpırdayamıyorum. Hasret, hüsran diye bağırıyor, bende bağırmak istiyorum Üstadımın gidişine. Giden bir sultan değil. Padişah ya da cumhurbaşkanı değil. Giden Kur’ân-ı Hâkim’in elmas mücevherat dükkânının bir dellâlı.
Gökyüzünden kan akıyor şimdi. Ayrılığın büyük olduğu ancak böyle gösterilir gibi bütün gücüyle, acısıyla akıyor. Hicran gelecek diye.
Fotoğrafını çekmek istiyorum ayrılığın. Dondu flaş. Çekemiyorum. Gözyaşı renklerini söndürdü; çünkü bambaşkaydı ondan ayrılmak. Hiçbir ayrılığa benzemiyordu.
Güllerin mekânı Isparta’nın Barla ilçesi canlanıyor gözümde. Cennet bahçesindeki güllere dokunuyorum yeniden. Üstadın evinde dolaşıyor gibiyim. Önündeki Çınar ağacının yanındayım. Evin içine temas eden nura kapılıyorum. Oturuyorum koltuğunda. Sanki şimdi gelecekmiş gibi hissediyorum. Sekiz yıl zaman üstüne çıkıyor. Donuyor o saniyecikte. Tohumun çatlamamış haline dönüyor. Henüz her şey yeni. Eğirdir Gölünden bir kayıkla gelişi. Dağların yamacındaki bu eve adım atışı. Bu sürgün başka. Gelişi, kalışı, gidişi farklı. Nur olduğu için farklı. Ve buradan ayrılmasına, yıllar sonra yeniden gelip Çınar ağacına sarılmasına yutkunuyorum. Hasretle ağlayışına dalıp gidiyorum.
Kastamonu, Denizli, Eskişehir, Afyon görmediğim bu şehirlerde sürgün ve hapishane hayatlarını yaşadı. Bu şehirlerdeki her ayrılığın kanadından tuttum. Merhabayla veda arasında ki bütün yaşanmışlar bu cam kenarında hayalime karıştı. Bilmediğim, görmediğim yüzlerdeki iman nuru ve her şeyden vazgeçmek cesaretine kapıldım. Üstattan ayrılırken o duygu yoğunluğuna benzer hisler buldu beni. Nur Talebesi olmanın imtiyazını ruhumda hissetmek istiyorum şimdi. Bir Zübeyir Ağabey gibi. Bir Ceylan Çalışkan bir Hasan Feyzi gibi.
Elimi uzattım kırmızı kitaplara. Sayfalarında kayboldum. Okudukça daha çok okuma iştiyakı duydum. Üstadımın hayatını örnek sundum kendi hayatıma. Bütün talebelerinin şevkine kapıldım. Mektuplarda binlerce aşk gördüm.
Mum ışığında elle yazılan risâleler şimdi gönlümde birer çiçek bahçesi. Tek tek koklayıp ciğerlerime çekiyorum. Her günüme mis kokular sunuyor. Geceme ay ışığı oluyor. İstikbalime kuruluyor. Ve kurulurken bağrında her şehrin ayrılığını misafir ediyor.
Her şehir kayıp giden bir yıldız. Kayıp gittiği yerde başka gitmeler var. En son Urfa. Son gidiş. Son veda dünya şehrine. Bütün ayrılıklar Urfa’da bir yekûn oluyor. Merkez haline geliyor. Nefes orada son kez çekiliyor. Ve bitiyor. Bitmeyen tek şey risâleler şimdi dünyanın dört bir tarafında milyonlarca iman kurtarıyor. Bir bitiş bir başlangıcın ana gövdesinde milyonlarca başlangıçlara imzasını atıyor.
Üstadım canım Üstadım. Seni rahmetle anıyoruz.
| 
