Kültür-Sanat

Cemil Ölürken…

Ela gözleri dalgın geniş alnı sararmış

Bir sanatkâr hastadır, Cemil hasta yatıyor.

Odayı bir matemin görünmez rengi sarmış

Başında duranların kalbi yorgun atıyor.

İnce parmaklarını ıslattı gözyaşları

Odanın sükûnunda hıçkırıklar inledi.

Hastanın yavaş yavaş çatılarak kaşları

Sanki derinden gelen bir sadayı dinledi.

Mukaddes elemini andı bir kere daha

Uzak serviliklere çevirerek yüzünü,

Ah ey gafil faniler iman edin Allah’a

Bir ilâhî ruhunda geldi işte son günü…

Çok kudretli oluyor bir dehanın gurubu

Ecel onun yanına sen de el bağlayıp gir.

Nefesinle titreyen fanilerden değil bu

Ölmeyen bir sanatkâr ölüm döşeğindedir.

Gökler geri alıyor yeryüzündeki sesini

Şimdi geniş alnında ebedin gölgesi var .

Başında ağlayanlar sonuncu bestesini

Ağır ağır kapanan gözlerinden duydular!..

Nazım HİKMET

29.07.2009