MİNİ HİKÂYELER - NEVİN ALAN

Oradan korkuyorum

İstanbul’un enfes dokusunun bir bölümünü yaşatan Üsküdar’ın, tarih kokan camilerinin içimizi aydınlatan görüntüleriyle yürüyoruz. Yaklaşık 9 yaşındaki oğlunu kolundan çekeleyerek zorla camiye sokmaya çalışan anneyi görünce merak ettim. “Gitmeyeceğim işte, gitmeyeceğim dedim sana, oradan ben korkuyorum.” Anne inatla tekrar hamle yaptı. Çocuğun tepkisi değişmedi.

Konunun can alıcı noktası, çocuk önceki senelerde gittiği camide sert muâmele görmüş olması. Aynı şekilde davranılır düşüncesiyle camiye Kur’ân öğrenmeye gitmek istemiyormuş. Daha önce yavrularım da, dizlerinin altında olan şortlarından dolayı yaşlılar tarafından “Böyle gelinmez, günah” diyerek camiden kovulduklarında söyleyecek söz bulamadım.

Evden camiye, camiden eve başka işleri kalmayan bazı yaşlı amcalar, maalesef olumsuz davranışlarla minik yürekleri oradan uzaklaştırıyorlar. Oysa ceplerinde şeker vs. bulundursalar, camiye gelen çocuklara dağıtıp başlarını okşasalar, gönüllerini alsalar çok mu zor bilmiyorum. Kısaca, kaş yapalım derken göz çıkarmasak, eminim o zaman güle oynaya ilim öğrenme mekânları olması gereken mabetlerimiz, çocukların sesleriyle çınlayacaklar. Bugün bir farklılık yaşayalım. Yavrularımızla en yakın camiye, ellerimiz dolu ve çocuklara dağıtacaklarımızla gidebilir miyiz?

07.09.2009