Mâbetteki çocuklar 

Ramazan-ı Şerifin son günleri, bayrama yakın günler…

İki saf önümde, renklerinden ve kıyafetlerinden Pakistanlı veya Keşmirli olduklarını zannettiğim bir aile serbest oturuşla sere serpe oturuyorlardı.

Henüz öğle namazına bir saatten fazla zaman var. Zaten namaz vakti yaklaşınca görevliler ikaz ediyor ve hanımlar kendileri için ayrılmış olan bölümlere geçiyorlar. Vaktin henüz erken oluşundandır ki, ailece oturup, şöyle bir Kâbe-i Muazzama’yı, Allah’ın Beytini yakından seyretmek; yavrularına da göstermek, tanıtmak istemiş olmalılar.

“Yavrular” dedim; burada yavru çok. Enteresandır, insanlar kundaktaki çocuklarıyla bile tavafa geliyor, o kızgın güneşe rağmen. Demek güneşin harareti, gönüllerde beslenen İlâhî aşk ateşinin harareti yanında silik, sönük kalıyor; cismanî bedenleri etkileyip yakmıyor. Anlaşılıyor ki, her mü’minin gönlündeki har, kalbindeki kor, Kâbe!

Ben bir taraftan bunları düşünüp notlar alırken, bir taraftan da ara sıra başımı kaldırıp Beytullah’ı, Allah’ın arz üzerinde inşa ettirdiği ilk evini temaşa ediyorum asırlar ötesine giderek. Bu arada, Pakistanlı / Keşmirli ailenin çocuklarına nazarım ilişiyor. Koyu esmer yavrular gülüşüyor; annesiyle oynaşıyorlar, masumane…

Bu manzaraları Kâbe’de, Mekke-i Mükerreme’nin camilerinde gördüğüm gibi; Medine-i Münevvere’de de şahit olmuştum bu karelere.

Bilhassa sabah namazlarında Suudî aileler Kâbe’ye, Mescid-i Nebevî’ye çoluk çocuklarıyla birlikte geliyorlar. Bu, onların hayat tarzları olmuş. Dünyaya gözünü böyle açan, hayatı, namazla birlikte tanıyan bir çocuk hiç namazsız olur mu? Dahası, iftar sofralarında da şahit olduğum gibi; onları, ikram etmeye, hizmet etmeye alıştırmış ebeveynleri. Cıvıl cıvıl güleç yüzlü meleklere; tertemiz, pırıl pırıl çocuklara sık sık rastlarsınız oralarda.

Haremeyn-i Şerifeyn’de çocuklar alabildiğine hür, olabildiğince rahat; mukaddesatla barışık. Hürmet etme adına, “yasak”lara; “yapma, etme, dokunma”lara hapsolmamışlar onlar! 

Bir şeye hürmet etmek, o şeyle teması kesmek, “cıs” olarak tanıtmak olmamalı; bu zehaba kapılarak, onlardan uzak durmamalı. Bilâkis, masumların Mushaf’a dokunmaları, onunla hemhâl olmaları teşvik edilmeli bile. Kaynağını bilmesem de, yerinde bulduğum bir cümle okumuştum bir yerde. Orada; “Camilerde, arka saflarından çocuk sesleri işitilmiyorsa, o cemaatin akıbetinden endişe edilir” deniyordu. 

Oralarda, mâbetlerin her yerinde raflar, Kur’ân-ı Kerîmle dolu. 

İnsanlar, hususan yerli halk -genciyle yaşlısıyla- Kâbe’ye, Mescid-i Nebevî’ye veya herhangi bir mescide girer girmez hemen eline bir Kur’ân alıyor, başlıyor gürül gürül okumaya iştiyakla, huşuyla. Boş lâkırdıyla zaman zayi edilmiyor.

Böylece Kitabullah çoluk çocuk, yetişkin binlerce, milyonlarca mü’minin elinde, dilinde, gönlünde. Yani, Allah’ın kelâmı terennüm edilip gönüllere nakşedilip duruyor gece gündüz mütemadiyen.  “Darısı bize, bizim cami cemaatimize” diyebileceğimiz örnek bir davranış biçimi!

Hazreti Peygamberimizin (asm) “Cennet bahçeleri” olarak tavsif ettiği mescitlerde bulunmayı, “Allahü Teâlâ’nın huzurunda bulunmak” olarak yorumluyor Hz. Ömer (ra).

Hele ki, çocuklar da olursa; Cennet âlâ Cennet olur oralar…

Bilvesile, bütün okurlarımın Ramazan Bayramını tebrik ederim.