Gerçek şu ki, halen Suriye’nin kuzeyinde sekiz askeri havaalanı ve yediden fazla askerî üsde bir kısmı paralı askerlerden müteşekkil üç binden fazla askeri bulunan ABD Suriye’den çıkmıyor; Ankara’yı oyalayıp duruyor.
ABD Avrupa Kuvvetleri (EUCOM) ve NATO Müttefik Kuvvetler (SACEUR) Yüksek Komutanı Orgeneral Curtis M. Scaparrotti’nin “Türkiye’nin, Rusya’dan S-400 hava savunma sistemi alması durumunda F-35 savaş uçaklarının Türkiye’ye verilmemesi gerektiğini söylemesinin” maksadı bu. (AA, gazeteler, 5.3.19)
En son Trump’un, Amerikan Kongresi’nden bir grup senatörün 22 Şubat’ta Beyaz Saray’a gönderdiği, ABD’nin Suriye’de asker bırakması ve Avrupa ülkelerinin de asker göndermesi memnuniyetleri”ni bildirdikleri mektubun üzerine el yazısıyla “Yüzde yüz katılıyorum, tümü yapılıyor” notunu düşüp imzalaması kumpası açıkça ortaya koyuyor. (NBC News, Sputnik, 5.3.19)
Keza mektuptaki “İran’ın tasfiyesi gibi Suriye’deki kazanımlarımızı pekiştirmek ve Cenevre’den Amerikan menfaatleri için en iyi sonucun çıkmasını sağlamak için uğraşıyoruz” cümlesini parantez içine alması, Washington’un “çekilme” paravanındaki asıl maksadını bir defa daha deşifre ediyor.
KARGAŞA VE TEFRİKA!
Görünen o ki, Amerikan yönetimlerinin değişmez “kaos danışmanı”, Dışişleri eski Bakanı Siyonist Kissinger’in “kaos stratejisi” bu kez Suriye’de uygulanıyor. (AA, 16.3.16)
ABD, Fas’tan Afganistan’a 22 İslâm ülkesini bölüp parçalama maksatlı “genişletilmiş büyük Ortadoğu Projesi (BOP)” versiyonuyla Amerikan Dışişleri Konseyi kıdemli üyesi Philip Gordon’un “Gordon plânı”yla; Irak ve Libya gibi Suriye’nin de bölünüp parçalanması tefrika projesini uygulatma ifsadında.
Özetle, “Bugün biriyle anlaşmayan Türkiye yarın dokuz ülkeyle nasıl anlaşacak?” diyen E. Korg. Hasan Kundakçı’nın analiziyle “Suriye’ye konuşlandırılacak ‘görev gücü’ Türkiye’nin aleyhine; başka yabancı güçlerin müdahalesiyle bölge daha da karıştırılmak isteniyor.” (Yeniçağ, 4.3.19)
Garip olan, buna rağmen ardı ardına Türkiye’ye gelen Amerikalılarla çoğu kapalı kapılar arkasında kamuoyuna açıklanmayan müzâkerelerin devam etmesi.
Cumhurbaşkanı’nın “Ben bu makamda olduğum sürece o teröristi serbest bırakmayacağız!” restini çektiği Amerikalı rahip Brunson’un “Trump’un tehditleri”yle apar topar serbest bırakılmasında olduğu gibi, Ankara’dakilerin her fırsatta Türkiye’ye şantajlar savuran Amerikan yönetimiyle işbirliği saplantısından bir türlü çık(a)maması…
“ADANA MUTÂBAKATI”YLA SULH…
Ve Ankara’nın süreçte Şam yönetiminin dışlanması ve Suriye’nin parçalanması projesini dayatan ABD ile “tampon bölge” ve Suriye’de işbirliğine bu teşne hali, AKP hükûmetlerinin eski Başbakan Yardımcısı Abdüllatif Şener’in “Trump ile Erdoğan stratejik ortaktır. Stratejik ortak kavga eder mi? TBMM açılış konuşmasında bile üç ayrı yerde ‘ABD ile stratejik ortağız’ diyor. Trump’la Erdoğan arasında bir çatışma görmüyorum” tesbitini doğruluyor. (TV5, 12.2.19)
Oysa Suriye’nin ve bölgenin sulh ve selâmeti için çâre ve çözüm, “Astana süreci” zemininde merhum Cumhurbaşkanı Demirel’in Ekim 1998’da sağladığı Türkiye’nin “Adana mutâbakatı” çerçevesinde Ankara’nın Şam’la güçlü diyaloğa girmesinde, Türkiye’nin Suriye ile işbirliğinde.
Bunun içindir ki Ankara’dakiler, yedi yıldır Türkiye, Suriye ve bölgeye kaybettiren akıbetsiz “Suriye politikası”nı, küresel hegemonya maksatlı Amerikan emperyal projelerini artık bırakmalı.
Zira Bediüzzaman’ın ikazıyla “münâfıkları ehl-i imana musallat eden ve zındıkları yetiştiren mütemerrid (inkâr ve zulümde inatçı) ecnebi zâlimlerin kılıcıyla (güçleriyle) “ferec (kurtuluş), ferah, sürur ve fütuhatın gelmediği” en son Afganistan, Irak, Libya ve Yemen’de olanlarla ortada. (Lem’alar, On Altıncı Lem’a, 155)